De 1500 m2 vloer van de Bodonzaal van het museums Boijmans is letterlijk bezaaid met clowns.
Vijfenveertig levensgrote sculpturen van clowns symboliseren samen een dag van 24 uur in het leven van een persoon.
Alle vijfenveertig hebben ze een naam in de tegenwoordige tijd. Ik heb alle clowns bekeken: Be, breath, sleep, dream, wake, rise, sit, hear, look, think, stand, walk, pee, shower, dress, drink, fart, shit, read, laugh, cook, smell, taste, eat, clean, write, daydream, remember, cry, nap, touch, feel, moan, enjoy, float, love, hope, wish, sing, dance, fall, curse, yawn, undress en lie.
Bij iedere “naam” voel ik herkenbaarheid en misschien ook wel vanzelfsprekendheid.
De namen zijn dagelijkse bezigheden waar we bijna niet meer bij stilstaan dat je ze dagelijks doet. Breathe bijvoorbeeld. We ademen iedere dag maar staan er niet meer bij stil.
Of Dance en Sing. Hoe vaak dansen en zingen we onbewust mee op liedjes die we geweldig vinden. Vaak genoeg toch? Ik wel.
De expositie Vocabulary of Solitude van kunstenaar Ugo Rondinone is feitelijk een installatie.
De kunstenaar noemt ze zelf dreamscapes. Je hoeft niet lang na te denken wat je ziet. Zo simpel kan kunst zijn.
Dochter- en zoonlief noemen in eén adem alles op wat ze zien: Clowns, veel te grote clownschoenen, ramen die niet open kunnen, een reuzenlamp, een regenboograam, klokken zonder wijzers, gekleurde kaarsen zonder vlam en regenbogen.
Aan mijn koningskoppel vraag ik wat de clowns aan het doen zijn. Hun antwoord is: nadenken, slapen, gewoon zitten/liggen en yoga!
“Zijn de clowns verdrietig en vinden ze jullie ze niet eng?” is mijn laatste vraag?
Sommige lijken wel verdrietig en anderen zijn gewoon aan het zitten geven de kids als antwoord.
Eng zijn de clowns volgens hen niet. Voorzichtig wandelen we tussen de beelden door en ik hoor mijn koningskoppel samen zachtjes lachen.
Volgens mij is “ze” bang hoor ik ze heel zachtjes zeggen. De woorden walk, laugh, love, enjoy, schieten door mijn hoofd.
Wat vond ik van de tentoonstelling?
De gedachte dat een clown ieder moment zijn/haar ogen open zou doen kwam wel vaak bij mij op. De sculpturen ogen namelijk levensecht!
Bij sommige clowns zie je zelfs adertjes op de voeten. Aan de andere kant bracht de stilte in de ruimte mij ook letterlijk tot stilstaan tot Be.
Zou dit de intentie zijn van de tentoonstelling? Kan je van een tentoonstelling versteld en tegelijkertijd ontroerd raken? Misschien komt het door de namen van de clowns?
Ik weet het antwoord niet. Wat ik wel kan zeggen dat Vocubulary of Solitude een beleving op zich is. De kids en ik gingen, net als andere bezoekers, automatisch op de fluister-mode praten. Heel bizar. Of misschien was het toeval?
Vocubulary of Solitude is te zien tot en met 29 mei aanstaande. Mooi, poëtisch en vooral bijzonder!
Voor meer informatie kiek hier!
Nog even voor de goede orde. Ik was niet bang en de clowns vond ik niet eng. Of eigenlijk wel, maar dat mag mijn koningskoppel ooit later zelf teruglezen!
Liefs,
Sandra
Hai Sandra,
Wat een leuk stukje! Tot mijn schande nog nooit in het Boijmans geweest. Je hebt mijn interesse gewekt. Wie weet kan ik combineren met een bezoekje aan de stad Rotterdam. Hartelijke groetjes, Fea
Dank je Fea! Het geeft toch niets dat je nog nooit in het Boijmans bent geweest. Laat je het weten als je er bent geweest?
Groet,
Sandra