Hoe kan en geef je gesproken of geschreven taal een fysieke vorm? Hoe leest de kijker die beelden, zonder herkenbare letters of symbolen.
Hierover gaat de tentoonstelling Qualities of Violence van Michael Dean . De sculpturen lijken op een been met voeten. Bovendien zien enkele er vlezig uit dat je vergeet dat ze gemaakt zijn van cement. Dat vond ik erg bizar en ook wel luguber om te zien. Voor mij waren de beelden niet te lezen en daardoor voelde ik de emoties: verontwaardiging en beduusdheid opkomen. Mijn waarneming ging wankelen en op gegeven moment begreep ik niet meer wat ik zag. Mijn hoofd ging tollen en ik liep verder naar boven.
Dan schiet ik in de lach. Waarom ik lach weet ik eigenlijk niet.
Het gaat onbewust bij wat ik ervaar; het is (te) gek, grappig en is een stukje jeugdsentiment. Datgene wat ik zie geeft mij vooral een blij gevoel van binnen. Ik was letterlijk beland in het geldpakhuis van Dagobert Duck. Allemaal muntjes (van een eurocent) bij elkaar in ruimte. Dat is een ervaring op zich!
Ik snap de essentie van deze tentoonstelling als je kijkt naar de definities waarop de tentoonstelling is gebaseerd.
Qualities of Violence moet je gevoeld hebben! Zo iets aparts, vreemd maar vooral bijzonder heb ik nog nooit meegemaakt. De tentoonstelling is zien tot en met 10 mei 2015.
Voor meer informatie kijk op: http://www.deappel.nl/
