Vorige week schreef ik over de tentoonstelling Anselm Kiefer – Sag mir, wo die Blumen dat het niet alleen je ogen maar ook je reukzin prikkelt. Althans, de schilderijen die in het Van Gogh Museum te zien zijn.
De gebruikte materialen zoals lood, stro en aarde verspreiden een lichte geur in de zaal, die het gevoel van de natuur nog realistischer maken. Ik kreeg dat gevoel heel sterk toen ik keek naar Waldsteig (Bospad – 2023). Ik rook het ook!
Waldsteig is een zo een groot doek dat het mij bijna opslokte. De kleuren zijn aards: diepe bruintinten en geel. Hier en daar zag ik kleine verfstreek met rood/oranje. Het gevoel dat ik kreeg bij het kijken was alsof de aarde zelf was opgestaan en zichzelf op het doek had gesmeerd.
Ik rook de geur van aarde in de zaal en terwijl ik keek naar Waldsteig beeldde ik mij in dat ik in een verlaten schuur stond, waar tijd en stof zich hadden opgehoopt.
Het schilderij gemaakt van emulsie, olieverf, acrylverf, schellak, bladgoud en bezinksel van elektrolyse op het doek. Net als bij Van Gogh ligt de verf dik op het oppervlak. Ik heb geprobeerd om de dikke lagen verf vast te leggen.
De naam is tevens de titel van de liefdesroman van Adalbert Stifter uit 1845. Zoals ik al eerder schreef kende ik het niet en heb het uit nieuwsgierigheid opgezocht.
Waldsteig is geen schilderij; dit was een landschap waar ik even doorheen dwaalde. Ga je mee? –> 60 sec KunstKijken – Waldsteig (2023) – Anselm Kiefer
Een fijne week, Liefs, Sandra
Dank je wel voor de mooie blog. Ik ga zeker naar de tentoonstelling van Kiefer . Ik vind zijn werk intrigerend ; je blijft er naar kijken, je wordt erin gezogen .