Brussels Art Fair – BRAFA 2018

De 63^ste editie van de internationale Brussels Art Fair (BRAFA) is opnieuw neergestreken in Tour & Taxis.

Maar liefst 134 kunstgalerijen en kunsthandelaars uit zestien landen stellen er tentoon. Ongeveer 26 internationale galeries toont kunst van levende meesters.

Dit jaar is kunstenaar Christo eregast van BRAFA.

Zijn meest historische werk uit de jaren 60 is er  te zien. Het werk dat Christo heeft gekozen heet Three Store Fronts (1965 – 1966). Het zijn enorme vitrines die aan de binnenkant zijn afgeplakt met stoffen gordijnen.

De sculptuur (want dat is het!) werd voor het eerst geïnstalleerd in het Van Abbemuseum in Eindhoven.

Het kunstwerk is 14 meter lang en en heeft een hoogte van 2,5 meter. Het is het grootste werk dat ooit op BRAFA is tentoongesteld.

Het idee van Store Fronts kwam bij hem op toen hij (samen met zijn vrouw) in New York (1964) de voorgevels van winkels zag.

Het is het eerste werk dat ik op de BRAFA heb opgezocht.  Puur omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet meer kon bedwingen.

Het werk straalt kilheid, afzondering en vooral metaal uit.  Toch intrigeert het werk mij enorm.

Mijn fantasie (en dat van andere BRAFA bezoekers) slaat op hol. Iedereen houdt zich bezig met de vraag “Wat zit er achter de gordijnen?”. Ons gezamenlijke eindconclusie is ‘waarschijnlijk niets’ of toch?’.

Christo heeft ‘ingepakte kunst’ goed bedacht vind ik.  Het leuke van Store Fronts vind ik dat als je zelfs twee meter lang bent dat je nog steeds niet in de vitrines gluren.

Het kunstwerk Three Store Fronts  van  Christo brengt ook mensen bij elkaar en laat mensen praten over kunst.

In het ING Art Center in Brussel is er een expositie Christo & Jean- Claude, Urban Projects te zien.

In het persbericht stond dat de BRAFA van editie 2017 goed was voor een nieuw recordaantal bezoekers (61.250) en waarschijnlijk een recordaantal selfies.

Vorige week zag ik de selfies met voornamelijk de kunstwerken Mirrow Glow (Gladstone Gallery) van Anish Kapoor en The Form of the Mirror (Guy Pieters Gallery) van Michelangelo Pistoletto voorbijkomen.

Na mijn Christo-beleving heb ik deze twee kunstwerken opgezocht. Mijn uitdaging was om een selfie te maken met de kunstwerken waarop ik juist NIET te zien was.

Zoals je ziet is het gelukt! Een selfie blijft een selfie toch?

Vorig jaar ging ik op de beurs op zoek naar kunstwerken die odes brengen aan kunstenaars en fantasiewezens.

Dit jaar ben ik op de BRAFA op zoek naar kunstwerken met het  onderwerp voedsel (eten).

Ga je mee kunstkieken?

Het eerste werk dat ik (van veraf) zie is van Mel Ramos (25 juli 1935) genaamd Chiquita Banana (1.77 m).

Ramos behoort tot een van de eerste Popart- kunstenaars in Amerika.  Hij is internationaal bekend geworden om ‘zijn’ vrouwen en  uitvergrootte consumptieproducten.

Het sculptuur doet mij meteen denken aan het merk én de reclame van Chiquita Banana.  Ramos is inmiddels 82 jaar oud en maakte dit werk vorig jaar.

De binnenkant van de banaan lijkt net echt.  Met het liedje ‘I’m a Chiquita Banana’ verlaat ik Galerie Patrice Trigano.

Wist je dat koningin Wilhelmina haar kinderen borstvoeding heeft gegeven?

In die tijd was dat niet gebruikelijk. De vrouwen van adel kozen (met hoge zorg) een min om haar kind te voeden.

Ondanks dat moedermelk het eerste is wat wij als mens ‘eten & drinken’ wordt de zogende borst nog niet goed geaccepteerd in de Westerse samenleving.

Dit paneeltje (1550) komt uit een privécollectie en is gemaakt door de Vlaamse kunstenaar Ambrosius Benson.

Op de voorstelling zie je dat Maria die haar kind voedt. Als je heel goed kijkt zie een roze tepel die zij ‘geeft’ aan het kind.  Bijzonder toch? Ik vind de fijne sjaal die zij op haar hoofd draagt erg mooi geschilderd.

Het paneeltje is te zien bij Klaas Muller BVBA.

Bij Berko Fine Paintings kwam ik ‘Het Melkmeisje’ van Firmin Baes tegen.

Baes was een Belgische pastelschilder  (krijt) die vaak in opdracht werkte. Tussen de opdrachten maakte hij de pastels voor zichzelf om zijn ‘kunstenaarshand’ te oefenen. De voorstellingen die hij maakte ging over het leven van de boeren, werkers en het arme leven.

De vrouw die je ziet was zijn muze. Het is niet bekend wie zij was maar zij komt op verschillende schilderijen voor.

Ik mocht de galerij niet verlaten zonder dat ik het werk (weliswaar uit een boek) La femme au voile d’’or  (1939 – privécollectie) had gezien. Een medewerker  is het speciaal gaan opzoeken.  Ik kon nauwelijks bevatten dat dit werk gemaakt is van pastel! Prachtig toch?

 

Ik had nooit gedacht dat ik op BRAFA het onderwerp kannibalisme zou tegen komen. Ook liep ik dit  keer weer tegen een onbekend werk van Warhol aan!

Bij Theatrum Mundi srl kwam ik ‘Iculanibokolo’ wat  letterlijk betekent ‘een vork van een kannibaal’ tegen.  Het is gemaakt van hout en komt van de Fiji eilanden. Vermoedelijk was de vork  van een kannibaal die aanzien had en daarom het voedsel niet mocht aanraken.  Een vork was een heilig relikwie.

Ook bij deze galerij mocht ik niet de stand verlaten zonder dat ik in een boek heb gebladerd.

De vork staat vermeld in het boek Wunderkammer van de Vlaamse journalist Thijs Demeulemeester.

Vorig jaar vond ik op BRAFA twee tekeningen van Andy Warhol van voor zijn pop-art periode. Dit jaar kwam ik Christ (detail) after last Supper by Leonardo Da Vinci, 1986  van Warhol tegen.

Beiden zijn te zien bij Theatrum Mundi srl.

Bij galerij Phillipe Heim is er een  gloednieuw werk te zien. Hij is  aangekocht om op de BRAFA getoond te worden.

Wie zou de koper  van deze  ‘Visstilleven’ (1888) kunnen zijn? Ik krijg als antwoord dat het goed zou passen bij een visrestaurant met een moderne inrichting.  Zo had ik het nog niet bekeken.

Het werk is van Eugène Jools nog niet  gecatalogiseerd. Ik ben de allereerste persoon die er een foto van mag maken!

Coca Cola wie kent het niet?

In de zomer is een koude cola bijna een must. Coke with two straws (1968)van Clive Barker spreekt tot ieders verbeelding.

Barker is  Britste pop-art kunstenaar die voornamelijk sculpturen maakt.  Een grappig weetje is dat dit flesje in verschillende musea  is tentoongesteld.

Ik sluit mijn blogpost af met een triest en mooi verhaal (en een beetje een ontdekking) op  BRAFA 2018.

Bij Cento Anni Antiquites kwam ik een schattig beeldje van een jonge olifant die hooi aan het pakken is.  Zijn voedsel.

Het beeldje is gemaakt door de  dierenbeeldhouwer Albéric Collin (1886 – 1962). Hij was  een leerling van Rembrandt Bugatti (de broer van Ettore Bugatti – automerk), die ook bronzen dierenbeelden maakte.

Bugatti maakte een einde aan zijn leven. De reden was dat er tijdens de Eerste wereldoorlog de Zoo van Antwerpen uit noodzaak de meeste van zijn wilde dieren af maakte om ze te behoeden tegen verhongering.

Ik kreeg te horen dat zijn beeldje ook te zien was op BRAFA.  Ik (zo gek ben ik dus!) ben er naar op zoek gegaan en ik heb het olifantje  gevonden bij Galerie de la Béraudière!

Een mooie afsluiting van dit verhaal is dat de sculpturen van Collin en Bugatti nog steeds te vinden zijn in Zoo Antwerpen.

Wat vond ik van BRAFA 2018?

Ik heb weer genoten van BRAFA.  Ik zeg…..hopelijk tot volgend jaar!

BRAFA is er tot 4 februari aanstaande in Tour & Taxis in Brussel.

Voor meer informatie: BRAFA

Fijne middag,

Met dank aan Art Content voor het regelen van deze trip!

Liefs,

Sandra