Van de week nam ik je mee naar mijn lievelingsschilderij uit de vaste collectie van het Bonnefantenmuseum: Maaltijd – Banquet (ca. 1545) van Francesco di Girolamo da Santacroce.
Vandaag blijven we nog even bij de saters hangen, maar dan in de muziek.
Toen ik voor het eerst naar Claude Debussy’s Prélude à l’après-midi d’un faune luisterde, had ik meteen het gevoel dat ik in een droom belandde.
Debussy (1862 – 1918) heeft zijn muziek gebaseerd op het gedicht L’Après-midi d’un faune (1876) van de Franse dichter Stéphane Mallarmé.
Het gedicht gaat over een sater die in de warme middagzon ligt. Hij strekt zich uit, voelt de zon op zijn huid en hoort de geluiden van de natuur om hem heen. Terwijl hij daar zo ligt, denkt hij terug aan ontmoetingen met nimfen. Hij weet niet zeker of deze momenten echt zijn gebeurd of dat hij ze alleen maar gedroomd heeft.
Debussy noemde zijn compositie een “prélude” (voorafgaand aan iets groters), maar er kwam nooit een tweede stuk uit. De muziek is rustig, geheimzinnig en een beetje betoverend.
Dat gevoel brengt mij ook naar The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe uit 2005. Ik moet dan meteen denken aan de scène waarin Lucy Mr. Tumnus, een faun ontmoet.
Lucy en Mr. Tumnus lopen in de het besneeuwde bos terwijl ik naar naar Prélude à l’après-midi d’un faune luister. Het alsof Debussy de soundtrack schreef voor dat moment, lang voordat de film The Chronicles of Narnia bestond.
Faunen zijn de ‘Romeinse versie’ van de Griekse sater.
Luister je mee naar Prélude à l’après-midi d’un faune met het London Symphony Orchestra?
Liefs, Sandra
