Jean Dubuffet – The Deep End

In het Stedelijk Museum kun je naar de tentoonstelling Jean Dubuffet – The Deep End.

Het Rijksmuseum en het Stedelijk Museum laten deze zomer het werk van de Franse kunstenaar Jean Dubuffet zien. Het Rijksmuseum toont Dubuffet’s sculpturen in de museumtuinen en het Stedelijk toont haar Dubuffet collectie.

Hoe kunnen je gedachten, die alle kanten opgaan, vastleggen in een schilderij? Is dat mogelijk?

Een lastige vraag. Deze vraagstelling hield Dubuffet vanaf de jaren veertig altijd bezig. De tweede vraag was “Hoe kun je een je in een kunstwerk een wereld te tonen die verder gaat dan de objectieve waarneming?”.

Bij de eerste kwestie kan ik mij er iets bij voorstellen.

In 2015 heb ik kunstenaar Andrea Galiazzo ontmoet  in de tentoonstelling Drawing the Bottom Line in het  S.M.A.K.  (Gent – België). Hij stelde mij vragen en tegelijkertijd tekende hij op mijn hand.  Af en toe vielen er bewuste stiltes, toch bleef de kunstenaar tekenen. Ik vond het intrigerend om te zien!

De tentoonstelling Jean Dubuffet – The Deep End is een kleine tentoonstelling.

Het is niet de eerste keer dat het Stedelijk Museum Dubuffet’s werk toont. Edy de Wilde was directeur van het Stedelijk  in de periode van 1963 – 1985.  Hij verzamelde werk en bouwde de Dubuffet collectie op.  In de jaren 60 organiseerde De Wilde tentoonstellingen van de kunstenaar.

De tentoonstelling begint met een ontwerp (zie boven) voor de tentoonstellingsaffiche. De expositie vond plaatst van 11 juni tot en met 28 augustus 1966.

Personnage Hilare

Le Désert Flamboie

A gift from the artist

Ik ben inmiddels fan van Dubuffet. Blij werd ik van het feit dat de kunstenaar werken, die te zien zijn in de expositie, in 1965 zelf heeft geschonken aan het Stedelijk Museum.

Personnage hilare (Portrait de Francis Ponge – 1947 / links) is een schenking van de kunstenaar.  Ponge was een Franse dichter die geïnspireerd was door het surrealisme. Het schilderij is gemaakt van olieverf op gips op karton.

Een ander gift from de kunstenaar is Le Désert Flamboie (1953) gemaakt van olieverf en lak op gips met weefsel.

In de eerste zaal van de tentoonstelling kun je een aantal schilderijen en litho’s en bovenstaande werken zien.

In de jaren 50 ging Dubuffet op onderzoek uit naar andere materialen die hij kon gebruiken voor in zijn werken. Een bijzonder schilderij vond ik Faire Front (1959) welke gemaakt is van gedroogde bladeren, gouche op papier op karton.

In de tweede zaal ligt de nadruk op schilderijen en sculpturen uit de jaren 60.

Er is eén sculptuur te zien genaamd Table Amoncellante.

De kunstwerken in deze zaal laten met name voorstellingen zien van een wirwar van zwarte lijnen en een mengelmoes van figuren, landschappen en objecten.  Ik zie ze ook als Dubuffet’s gedachten.

Het woord L’Hourloupe is een  zelfbedacht woord door Dubuffet en staat voor het beeldmotief die hij in zijn werk gebruikt.

Het staat voor benaming voor de kronkelende lijnen die in elkaar vloeien .

Tijdens een telefoongesprek was Dubuffet aan het doodlen met een rode balpoint en maakte een klein schetsje van “gevlochten lijnwerk”.  Die doodle inspireerde Dubuffet van 1962 tot en met 1974 vrijwel onafgebroken en werd de basis van alle zijn L’ Hourloupes in schilderijen, tekeningen en sculpturen.

Wat vond ik van de tentoonstelling The Deep End?

Ik heb veel kijkplezier gehad, naarmate je langer kijkt naar de werken in de tweede zaal. Zie je dat de figuren “los” van elkaar komen. Dat is echt een fun-museum-moment!

De tentoonstelling Jean Dubuffet – The Deep End is te zien tot en met 7 januari 2018.

Kijk voor meer informatie op: Stedelijk Museum & Dubuffet Fondation.

Fijne avond,

Liefs,

Sandra