J’aime Miró

Tentoonstelling: Miró in het Le Grand Palais in Parijs
Te zien van 3 oktober 2018 tot en met 4 februari 2019

In 2017 schreef ik in een blog (ik weet even niet meer welke dat is) waarin ik vertel dat ik heel lang gedacht heb dat Joan Miró een vrouw was.

Inmiddels weet ik wel beter. “Zijn” werken vind ik elegant, vrolijk, speels en stralen (ondanks sommige verwijzingen naar de Eerste en Tweede wereldoorlog) frivoliteit uit.

In 2015 had het Cobra Museum in Amstelveen een grote Miró tentoonstelling en tegelijkertijd toonde het Rijksmuseum 21 sculpturen van de kunstenaar in de tuinen. Daar kwam ik achter dat Miró een man bleek te zijn. Je had mijn gezichtsuitdrukking moeten zien!

Sindsdien zoek ik nu en dan ook de verdieping op in een kunstenaar of kunstwerk. Daarvoor keek ik alleen maar naar kunstwerken zonder dat ik interesse had om er iets meer van te weten.

Twee weken geleden heb ik de tentoonstelling Miró bezocht in het Le Grand Palais in Parijs.

Ik ben al enige jaren fan van de exposities die zij maken. Ik noem ze ‘dwaal-exposities‘; exposities waar je uren kunt vertoeven en ronddwalen. Le Grand Palais maakt vaak diepgaande exposities waar je alle facetten van een kunstenaar leert kennen. Vorig jaar bezocht ik de tentoonstelling ‘Gauguin – The Alchemist’.

Voortaan krijgen de najaarstentoonstellingen van het Le Grand Palais een vaste plek op mijn site. Yeah!

Miró is een tentoonstelling waarin je de verschillende kanten van kunstenaar Miró leert kennen.

Joan Miró was een Spaanse kunstschilder en beeldhouwer. De expositie begint in zijn geboorteland Catalonië en eindigt in zijn studio in Palma de Mallorca. Je herkent zijn werk aan felle kleuren, verschillende vormen die omlijnd worden met zwarte lijnen.

Ga je mee kunstkieken? Ik laat je een aantal schilderijen zien met een paar interessante weetjes.

Als je Miró opzoekt op het internet dan kom je al gauw op Wikipedia terecht en kom je deze twee sculpturen tegen.

Zoals je ziet gebruikt Miró in zijn sculpturen alledaagse voorwerpen. Wat zie jij?

Foto: Girl Escaping (1967 – particuliere collectie) / Sir and Madam (1969)

De tentoonstelling begint met het schilderij Nord-Sud (1917).

Het is een stilleven. De woorden Nord-Sud verwijzen naar een Frans tijdschrift. Om eerlijk te zijn dwaalden mijn gedachten af toen ik op het tekstbordje de naam Adrien Maeght zag staan. “Het schilderij komt uit ‘zijn’ collectie” riep ik stilletjes tegen mezelf’.

Maegt was een kunsthandelaar die onder andere Alexander Calder, Marc Chagall, Alberto Giacometti en Miró vertegenwoordigde. Samen met zijn echtgenote is hij de oprichter van de Foundation Maeght. Een bezoek aan de Foundation staat nog steeds op mijn bucketlist.

Exact aan de andere kant van de muur waar Nord Sud hangt, hangt Portrait of a Spanish Dancer.

Deze komt uit de collectie van het Musee National Picasso in Parijs. Picasso kocht het schilderij in juni van het jaar 1937 en deze kwam na zijn overlijden in 1973, in het museum terecht.

Portrait of Vicens Nubiola (Man with Pipe) 1917, is gebaseerd op de zelfportretten van Vincent van Gogh. In 1917 begon Miró ’Letters to Theo’ te lezen.

Bij het zien van het schilderij Head of a Man (1935 – Centre Pompidou) moest ik meteen aan Picasso denken.

De ‘neus’ deed mij denken aan een sculptuur van Picasso die ik in BOZAR in de tentoonstelling Picasso. Sculpturen heb gezien.

In de laatste tentoonstellingsruimte moet ik even slikken als ik de betekenis van dit schilderij “Woman, Bird, Star (Hommage to Pablo Picasso 15 February 1966) lees.

Picasso en Miró waren namelijk beste vrienden. Ik heb tien jaar geleden en drie jaar geleden mijn twee beste vrienden verloren. Dat gemis blijf je altijd houden.

Mijn favoriet uit de tentoonstelling Miró zijn Blue I, Blue II en Blue III.

Een triptiek (een drieluik) die hij op 4 maart 1961 heeft afgemaakt. De schilderijen zijn 355 cm x 270 cm.

Wat vond ik van de tentoonstelling Miró in Le Grand Palais?

Ik val in de herhaling: je leert Miró kennen. Je kunt zijn schilderijen, keramiek en sculpturen bewonderen. Wat mij opviel is dat zijn latere werken in vergelijking met zijn vroegere werken steeds groter van afmeting werden. Zijn latere werken vond ik grimmiger en donkerder aanvoelen. De tentoonstelling is zeker de moeite waard om naar Parijs af te reizen als je een Miró-fan bent!

Het campagnebeeld van de tentoonstelling Miró: Intérieur Hollandais (III)/ 1928

Miró’s fascinatie voor Nederlandse genrestukken en stillevens werd gewekt tijdens een verblijf in Nederland in mei 1928. Hij bezocht de collecties van het Mauritshuis en het Rijksmuseum.
In hetzelfde jaar, in 1928, besloot hij zijn Nederlandse museumbelevingen te verwerken in een serie die hij Intérieur Hollandais noemde omdat hij zijn inspiratie haalde uit twee kunstwerken die hij had gezien. Het eerst schilderij is gebaseerd op De Luitspeler van Hendrick Martensz Sorgh en de Kinderen leren een Poes dansen van Jan Steen. De derde (dit schilderij) is gebaseerd op beide schilderijen van beide kunstenaars.

Wat vind jij van Joan Miró?

Voor meer informatie kijk op: Le Grand Palais.fr

Le Grand Palais, thank you for having me again. See you next year!
With love from Amsterdam,

Sandra

NB: Zowel de tekst als de foto’s zijn eigendom van Kunstkieken.nl en met toestemming van Le Grand Palais gepubliceerd. De afbeeldingen van deze blog mogen niet worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze