De sculpturen uit de Expositie van de Nederlandse Portretprijs 2017

Zoals je weet ben ik afgelopen weekend  naar Het Portret – Expositie van de  Nederlandse Portretprijs 2017 geweest.

Het is de eerste keer dat ik twee reviews schrijf over eén tentoonstelling. Waarom?

Ik ga heel even herhalen en plagiaat plegen met mijn eigen woorden. Voor degene die mijn review over de portretten van de Nederlandse Portretprijs al hebben gelezen kunnen meteen scrollen naar de zin:” En nu komt het……”.

De Eerste portretprijs van ons land

Stichting de Nederlandse Portretprijs heeft dit jaar de prijs in het leven geroepen om zo de ‘rijke geschiedenis van portretkunst van Nederland’  opnieuw onder de aandacht brengen. Rembrandt, Vermeer, Gerard Dou en Frans Hals zijn enkele bekende namen als het gaat om portretkunst.

De Stichting steunt hedendaagse kunstenaars om de Nederlandse portretkunst te ontwikkelen en hen opnieuw internationaal op de  kaart te zetten.

Tot 1 februari jongstleden konden kunstenaars hun werk inzenden. In totaal kwamen er 854 portretten binnen waarvan uiteindelijk 50 werken zijn tentoongesteld in een portretten expositie op Paleis Soestdijk.

De voorwaarden voor het inbrengen van het kunstwerken waren;

Het werk moest een schilderij, werk op papier, beeldhouwwerk, reliëf of een combinatie hiervan zijn op basis van een zitting of een studie naar het leven; de mens moet het hoofdonderwerp zijn.

Portretfoto’s ,video’s en films kwamen niet in aanmerking.  Het werk mocht niet groter zijn dan 250 bij 250 cm en bij tweedimensionaal werk en bij een driedimensionaal werk was dat maximaal 25 kg en 65 cm hoog.

Tweedimensionaal & Driedimensionaal?

Een tweedimensionaal kunstwerk heeft twee maten, lengte en breedte.  Je kunt dan spreken van een plat werk.  Een driedimensionaal werk heeft drie maten, lengte, breedte en diepte. Het werk is noemt men dan ruimtelijk omdat je er vaak omheen kunt lopen.

Categorieën

Op 14 juni 2017 worden drie prijzen  uitgereikt in drie verschillende categorieën; het beste portret op het platte vlak, het beste portret in de ruimte en een  prijs voor Jong Talent.

De vijftig kunstwerken die getoond zijn, zijn allemaal even prachtig.

En nu komt het…

Sinds ik museumblogger ben heb ik maar een aantal keer over een sculpturententoonstelling geschreven. In mijn review over de tentoonstelling Rodin tot Bourgeois- Sculptuur in de 20^ste eeuw vertelde ik over bovenstaande tekening.

Het is een tekening waarop een beeldhouwwerk triest is. Aan de (museum)bezoekers vraagt ze om aandacht, aandacht om ook bekeken te worden.  Helaas wordt ze compleet genegeerd.  Er is een tijd geweest dat beeldhouwkunst ondergeschikt was aan de schilderkunst. Een beroemde kunstcriticus Charles Baudelaire schreef zelfs een tekst met als titel Waarom sculptuur saai is.

Sculptuur-saaiheid

Ik vind sculpturen absoluut niet saai. Ik houd van ze omdat je ze op verschillende manieren kunt bekijken en ook fotograferen.

In mijn vorige verslag heb ik alleen gekeken naar  of ik Oude en Nieuwe Nederlandse meesters kon ontdekken in categorie platte kunstwerken. Vandaag laat ik je zien dat je deze meesters ook kunt vinden in  Ruimtelijke kunstwerken. Kiek je mee?

Bloemen  & Monsters

Huub van Jeanne van Bragt-Peijen is gemaakt van bloembinddraad.  Het draad wordt gebruikt om bloemen en bladeren met dikke stelen te verstevigen.

Ook in dit stuk wil ik beginnen  met een  vrouwelijke kunstenaar.  Bij dit werk moet ik denken aan Rachel Ruysch, zij stond bekend om haar bloemstillevens uit de barok periode.  Er zijn heel weinig schilderijen van haar bekend.

Daarnaast zie je het werk van Francien de Jonge. Ik moet meteen denken aan de den duvelmakere: aan Jheronimus Bosch. In zijn schilderijen huizen duivelse figuren, (beroemde) monsters, engelen en heiligen. De thema’s die hij schilderde gaan over verleiding, zonde en rekenschap.

De Jonge heeft hier een beeld van schrijver Michel Houellebecq  van keramiek gemaakt.

Door middel van barsten en scheuren laat zij het aspect van verval zien. Haar woorden over dit beeld zijn ‘het maatschappelijk verval zoals dat in Houellbecq’s boeken wordt geschetst, maar ook het persoonlijk verval waarin wij terecht zijn gekomen”. Prachtig!

Puur  & Snel

Mooniq Priem maakte haar portret Elly Gertzen (klei) in anderhalf uur tijd.

Elly Gertzen (86) zat op een gesloten afdeling voor dementie en kon zich moeilijk concentreren. Ik zie in dit werk de dikke verfklodders van Karel Appel. De kunstenaar smeet het soms letterlijk uit de verftube zo op zijn canvassen.  Met ruw bedoel ik ook zuiverheid.

Bij het lezen van de titel van het werk van  Koen de Vries kan ik niets anders denken dan aan Herman Brood.

Onbekende Snelheid heet zijn zelfportret in brons. De Vries wilt met zijn beelden mensen in beweging laten zien, zowel fysiek als mentaal. “Ik wil de kern van de mens blootleggen en dat wat ons beweegt laten zien”.

Waarom ik aan Herman Brood moet denken? Brood schreef soms slogans op zijn kunstwerken om (denk ik)  zijn mentale gemoedstoestand te laten zien.

Wat ik in mijn vorige review al schreef: De jury heeft een lastige klus te klaren.

Het Portret – Expositie van De Nederlandse Portretprijs 2017 is te zien tot en met 15 juli 2017.

Een museumkaart is er niet geldig. Voor meer informatie over de Nederlandse Portretprijs vind je op Portretprijs en over de tentoonstelling op de site van Paleis Soestdijk..

Een fijne dag,

Liefs,

Sandra