Waanzinnige Vincent

Amsterdam,  12 juli 2016

Waarde Vincent,

Vanaf aanstaande vrijdag is er een tentoonstelling te zien met als onderwerpen jouw mogelijke ziekte, jouw oor en jouw zelfmoord.

De tentoonstelling is te zien tot 25 september en heet De waanzin nabij. Van Gogh en zijn ziekte.

Op de vraag welke ziektebeeld je nu hebt is er geen duidelijk antwoord gegeven. Dat blijft denk ik tot in de eeuwigheid vaag.

Wat vandaag wel naar boven is kwam is dat je jouw gehele linkeroor hebt gecoupeerd in plaatst een lelletje ervan!

Oh Vincent! Wat bezielde je ? Ene dokter Theophile Peyron heeft aangegeven dat je van de hele gebeurtenis niets meer herinneren kan.

Wel Vincent, je sneed jouw linkeroor af op 23 december 1888! Na een week stond het zelfs in de krant. Was je de waanzin nabij?

Ik ga nog even door op jouw oor.  Jouw grote geheim. Tot aan je graf heb je die meegedragen. Heb je met Gaugain afgesproken dat hij verschillende verhalen over jouw oor zou vertellen?

Het kan bijna niet anders. Wist je dat dokter Felix Rey, de arts die jou verpleegde in het ziekenhuis een brief met daarop tekeningen van jouw oor heeft gemaakt? Wat ik nu zeg is klinkt gek maar het is duidelijk een before and after tekening. Iedereen weet nu jouw geheim! Ik was even in shock. Maar je hoeft je er niet voor te schamen. Je was de waanzin nabij.

Die gruwelijke (vind ik tenminste) ontdekking is gedaan door een vrouw genaamd Bernadette Murphy in het archief van Irving Stone uit The Bankcroft Library in California. Ze lijkt mij een pittige dame. Ik denk dat je haar wel zou mogen en misschien lach je nu wel hardop omdat een vrouw deze bekendmaking gedaan heeft.

Als je de tentoonstelling binnenkomt zie je meteen een pistool. Hij is ernstig verroest. Het is mogelijk het wapen waarmee jij je leven wilde nemen op 27 juli 1890. Herken je het wapen?

Zeventig jaar na dato heeft een boer het pistool gevonden toen hij zijn land aan het bewerken was. Het doet mij nog steeds pijn dat je na jouw daad nog 30 uur hebt geleefd en dat je daarna overleden bent aan jouw verwonding. Blij ben ik ook om het feit dat tijdens jouw heengaan broer Theo aan jouw zijde stond. Je hebt hem nog  ontmoet. Dat moet heel fijn zijn geweest.

Wat ik mezelf afvraag is wat jij jezelf in de laatste uren hebt afgevraagd? Of had je zoveel pijn dat je liever de dood snel tegemoet wilde treden. Heb je nog nagedacht over God? Over wat er met jouw schilderijen zou gebeuren? Baalde je ervan dat je in jouw hele kunstenaarsleven maar een enkel schilderij hebt verkocht?

Kan je jezelf nog herinneren dat voordat je besloot om jezelf in de borst te schieten werkte (diezelfde ochtend nog) aan het schilderij De Boomwortels? Het zijn boomwortels tegen een kalksteenheling.

Ik vind het een sombere en ook een chaotische voorstelling. Het lijkt net of de boomwortels zich willen losrukken uit de aarde en weg willen rennen. Maar misschien is dat mijn fantasie. Jij wilde je losrukken van het leven.

De tentoonstelling is trouwens in jouw museum te zien.

Het Vincent van Gogh museum dat  op 2 juni 1973 werd geopend in Amsterdam. Wist je dat er in het  museum geen foto’s mogen worden gemaakt. Dit gegeven maakt je vast blij!

Er zijn wel enkele plekken waar het wel mag. Een fotoplek. Op een van de plekken is de achtergrond het schilderij Zelfportret als schilder.

Over jouw gezicht heb je tegen je zus Wil gezegd dat jouw gezicht daarop op een gezicht van de dood lijkt. Je kijkt en lijkt inderdaad erg gespannen. Tegenwoordig maken miljoenen mensen een selfie (zelfportret) samen met jouw doodse gezicht.Hoe bizar! Het schilderij hangt ook in de tentoonstelling.

Stilleven rond een bord met uien waarop je een handboek zelfmedicatie van François – Vincent Raspail hebt geschilderd hangt er ook. Jouw handboek.

Had je iets aan het boek? Vandaag kwam ik erachter dat je tegen jouw slapeloosheid kamfer in je kussen en matras stopte. Hielp het?

Hier is een foto van jouw onafgemaakte brief aan je broer Theo.

Hij vond deze brief in een van jouw kledingstukken. Ik weet niet of dit nu bloedvlekken of verfvlekken zijn. Schreef je brieven in gedeeltes? Ik schrijf ze achterelkaar. Als een waanzinnige. A

Mijn brief wordt te lang. Ik zal zo stoppen.In de tentoonstelling zijn er twee tekeningen te zien van jou op jouw sterfbed.Ik laat je er een zien.

Ik herken jouw gezicht in de tekening niet. Het is niet hoe ik je ken. Dit portret is gemaakt door Paul van Ryssel. Het portret dat jij maakte van Dr. Felix Rey nadat je het ziekenhuis verliet hangt er ook. Je hebt het toen aan hem gegeven.

Tegenwoordig heeft het een plek aan de muur in The State Pushkin Museum of Fine Arts in Rusland. Ik vind het een mooie kleurrijke schilderij. De kleuren geven hoop. De directeur Axel Rüger heeft vandaag het portret onthuld. Ik was erbij en vond het een uitermate bijzondere gebeurtenis zo tussen al jouw schilderijen en voorwerpen.

Weet je Vincent, door deze tentoonstelling heb ik je veel  beter leren kennen.

Ik zal aan mensen in mijn omgeving vertellen dat ze deze tentoonstelling moeten gaan zien.  Niet alleen vanwege het oorincident maar gewoon om alles wat er te zien is. Want er is veel meer te zien dan dat ik heb beschreven.

Het ga je goed daarboven.  Rust zacht.

Adieu,

Sandra