ADAF 2016

De zesde editie van de Annual Dutch Art Fair is er dit weekend in het World Fashion Center in Amsterdam.

Een kunstbeurs waar kunstenaars hun werk zelf kunnen exposeren en verkopen.  Zoals je inmiddels weet ben ik dol op verhalen van kunstenaars.  Wie zijn ze en hoe zijn ze hun kunstenaarsleven ingestapt?  Gisterenavond mocht ik een kijkje gaan nemen en heb ik een aantal kunstenaars gesproken.

Bij de schilderijen van Mwaffak Alkazal  (49 jaar) blijf ik staan en vraag mezelf af waarom al deze schilderijen triestheid uitstralen.

De kunstenaar vertelt mij dat hij op dit moment geen andere uitdrukkingen kan schilderen. Het is bijna twee jaar geleden dat hij gevlucht is  uit Syrië. Daar was hij tandarts en daarnaast schilderde hij. Publiekelijk in vrijheid schilderen kon hij daar niet.

De titel van al deze werken zijn hetzelfde “de begrafenis van het wit”  (2015 – 2016). Wit is geen kleur.

Het wit op de schilderij is een metafoor voor prisma. Een prisma kan wit licht in verschillend kleuren laten verschijnen. Als  zonlicht op het prisma valt (bijv. glas) dan wordt het witte licht gekleurd licht omdat de binnenkant weerkaatst wordt.  Mensen met een bijna dood ervaring vertellen vaak dat  ze een wit licht aan de einde van de tunnel hebben gezien.  Ik begin het te begrijpen.  De oorlog heeft zijn sporen bij Alkazal achtergelaten.

Aan zijn vrouw vraag ik stilletjes of Alkazal anders is gaan schilderen.

Waarna ze even wegloopt en terugkomt met een map.  Daarin staan foto’s van schilderijen van mooie landschappen in Syrië, gekleurde bolletjes en nog een aantal werken waarop duidelijk de vreugde er van afstraalt.  “Zo maakte hij ze vroeger” vertelt ze.  Alle schilderijen uit deze map heeft Alkazal  moeten achterlaten. Ik verlaat de stand met een brok in mijn keel en ik spreek de hoop uit dat hij in de toekomst weer levenslustige werken zal maken.

Jouw eigen rode bloedcel, haar of , vingerafdruk als kunstwerk?

Dat kan bij 4 Blue Cells. Een echte pure innerlijke cel-selfie  die wel 10.0000 keer vergroot.  Het enige wat je hoeft te doen is om jouw “materiaal” af te geven en de wetenschappers die hier achter zitten doen de rest.  Je kan zelf aangegeven in welke kleur je jouw canvas wilt.  We praten verder over biologie en over kunst. Als ik vertel dat ik graag in musea rondloopt, loopt Ivan (links van de foto) even weg en komt terug met zijn I pad.

Hij laat mij het kunstwerk Portret van Adèle Bloch-Bauer I van Gustav Klimt zien.

Die ken ik wel, maar het verhaal erachter niet. Het schijnt dus dat Klimt het boek van Darwin heeft gelezen waarin hij gefascineerd raakte over de hoe een celkern eruit ziet.

Het blijkt nu dat de patronen op Adèle’s jurk niet alleen decoratief zijn, zoals ze dat in de Art Nouveau periode deden. De patronen zijn gebaseerd op vrouwelijke en mannelijke cellen. Ik heb ze ook gezien!  Dansende spermacelletjes en eivormige cellen en zelfs bloedcellen dansen op de gouden jurk van Adèle

Met dit ongelofelijke en voor mij een eye-opener loop ik verder. Ohja, op de foto (rechts) zie je een (gele)haar van Angad (ook rechts) als kunstwerk.

Bij het stilleven “Peren in een glazen kom” (2015) valt de kleur van de peren op.

Ze lijken net echt en in eerste instantie dat dacht ik dat ik naar foto stond te kijken. Maar het is echt een schilderij. Ook het raam met uitzicht dat te zien is in de kom is werkelijk prachtig. De maker van dit werk is Chris A.M. Overbeke (70 jaar) en hij er 3,5 week over gedaan om dit schilderij te schilderen.

Hij schildert al sinds zijn tiende jaar maar werkt pas 25 jaar (sinds zijn 45^ste) als kunstschilder.

Hoe het begon?

De kunstenaar ging met drie schilderijen in zijn koffer op vakantie naar Florida. Die heeft hij daar tot zijn verbazing verkocht en kwam terug naar Nederland met een contract van een galerie. Overbeke heeft als illustrator bij de Bruna en bij uitgeverij Spectrum gewerkt. Als ik vraag naar zijn illustraties noemt hij als eerste het boekomslag van het boek “De Maan van het Rendier” op.  Thuis aangekomen heb ik de omslag opgezocht op het internet.

Twintig jaar geleden maakte meubelmaker Jeroen Tromp zijn eerste tafeltje met kalkoenpoten.

Sinds een jaar of zeven maakt hij  tafels van wengéhout met poten van edelherten, struisvogels en eland. Wow, de tafelpoten zijn letterlijk poten! Op de vraag of hij wel eens een tafel van met poten een paard of koeien gemaakt heeft antwoord hij; JA!

Het mooiste aan de tafelpoten vind ik dat ze beweging hebben en erg elegant zijn Tromp’s eerste tafeltje is niet mee naar de beurs, die staat thuis. Die zou ik ook willen zien.

Deze beelden van Ria Nijhof (68 jaar) geven mijn leven weer en ook dat van alle moeders op deze aardbol.

Ik vind ze mooi omdat ze abstract zijn. Als jong meisje moest ze een vak leren en is ze van beroep maatschappelijk werkster geweest. Daarnaast had ze de zorg voor haar drie kinderen en liet ze “kunst” voor wat het was, want de kinderen waren haar eerste prioriteit. Ik snap het helemaal.

Moeder zijn is een zeer verantwoordelijke fulltime baan. Soms laat ik het de kunst van het bloggen ook voor wat het is omdat ik het druk heb met de kinderen, werk en andere zaken. Soms schrijf ik weken niet en dan weer een tijd achterelkaar.

ADAF verlaat ik met een big smile en mooie verhalen van kunstenaars.

Vandaag heb ik met mijn eigen ogen gezien en gehoord dat kunst maken helend kan zijn. Ik heb kennis gemaakt met wetenschappers die kunst niet in de grote meesters zien maar in de evolutie. Ze lieten mij kennismaken met allerlei natuurlijke vormen en kleuren van cellen. Ik ben het met ze eens ze kunnen inderdaad zo op een schilderij.

Alle kunstenaars vertellen dat ze doen wat  zij leuk vinden.  Daar gaat het om, in het leven doen wat je leuk vindt.

Kunst maken in welke vorm dan ook (en daarvan kunnen leven is een luxe). Daarentegen is kunst kopen dat ook. Het vrij kunnen uiten van je mening en gevoel is een mensenrecht, dat geldt ook voor kunstenaars. ADAF en Amnesty International werken samen in deze editie. Bij verkoop gaat een gedeelte van de opbrengt naar Amnesty.

Tot wanneer?

ADAF is dit weekend te bezoeken van 11.00 uur tot 17.30 uur. De kaarten kosten € 15,– per persoon aan de deur. Via internet krijg je € 5,10 korting. Kinderen tot 12 jaar hebben gratis toegang.

Liefs,

Sandra