Revising the past, reimagining the future

Amsterdam Art 2018
Van 22 tot en met 25 november 2018 was het de zevende editie van Amsterdam Art Weekend.

Voor het eerst organiseerde Amsterdam Art, in samenwerking met het Britse kunstmagazine ArtReview, dit jaar een conferentie: Revising the past, reimagining the future. Hedendaagse kunstprofessionals en geïnteresseerden vanuit de hele wereld kwamen op donderdag 22 november 2018 in de Nieuwe Liefde in Amsterdam bijeen om te praten over hoe de hedendaagse kunstwereld inclusiever kan worden.

Tijdens de conferentie werden er presentaties en debatten over het herschrijven van de kunstgeschiedenis, de toekomst van de kunstmarkt en de rol van de kunstenaar in de samenleving gegeven.

Sprekers waren onder andere; Valeria Napoleone die alleen kunst verzamelt van vrouwelijke kunstenaars, Imara Limon (curator het Amsterdam Museum) die onderzoek doet naar de volledige geschiedenis van de hoofdstad en kunstenaar Patricia Kaersenhout als activist en beeldend kunstenaar onderzoek doet naar de sociale onzichtbaarheid als gevolg van de Afrikaanse Diaspora.

Afgelopen donderdag mocht ik van Art Amsterdam aanwezig zijn bij conferentie.

De kunst- en cultuurwereld blijkt niet toegankelijk voor een ieder. Een deel van samenleving vindt het aanbod niet aantrekkelijk genoeg of niet passen in hun referentiekader. De opkomst was groot en veel culturele instellingen zien graag verandering.

Inclusiviteit heeft niet altijd te maken met huidskleur (etniciteit). Het heeft ook te maken Gender (man/vrouw), klasse (rijk/arm), leeftijd (jong/oud) en seksuele oriëntatie (homo/hetero).

Peter Brook - Mahabharta

Als ik aan de term inclusiviteit denk, dan denk ik altijd aan Peter Brook’s versie van de Mahābhārata.

In Brook’s versie vertolken 21 acteurs uit 16 verschillende landen de personages uit de Mahābhārata. In 1990, ergens in de maand september werd het op televisie, op een zaterdag om 0.00 uur, uitgezonden.

Als vijftienjarig meisje, kende ik, alleen de Mahābhārata in de traditionele sanskrit versies (met alleen maar Indiase acteurs). Wat ik zag was mind-blowing! Brook heeft de Mahābhārata, welke geschreven was in het Sanskriet toegankelijk gemaakt voor de hele wereld.

Black Girl with Pearl - Jenny Boot

Voor mij is inclusiviteit ook de foto Black Girl with Pearl van fotograaf Jenny Boot.

Als kunstliefhebber zie je meteen op welk schilderij de foto gebaseerd is. Toch?

Ik geloof dat kunst op verschillende manieren toegankelijker kan worden gemaakt. Het kan zelfs op een op laagdrempelige manier zoals ik dat doe met mijn blog.

Het idee voor Kunstkieken.nl (toen nog Unairconnu.nl) is ontstaan toen ik (in mijn werkveld) opmerkte dat er nog steeds mensen in onze samenleving zijn die zich geen museumkaart kunnen veroorloven. Met mijn blog kon ik een museum aan huis brengen!  Daarnaast wil ik ook laten zien dat musea niet saai en stoffig zijn.

Ik geloof dat er nog een lange weg te gaan is. Ik geloof dat besef de eerste stap is naar een inclusievere kunstwereld.

Maar daarbij doemt bij mij ook een andere vraag op “Hoe lang moeten we nog praten over inclusiviteit.?”Ik heb al zoveel over gepraat het onderwerp. Diep in mijn hart weet ik dat het bespreken ervan ergens nog steeds een ‘moetje’ is. Maar ik vraag mezelf zo nu en dan wel af; “Komt er ooit een eind aan?”.

Ik zou graag willen dat kunst in de breedste zin van het woord, door iedereen kan worden gemaakt/voorgedragen/bedacht en uit de kunstgeschiedeniscomfortzone wordt gehaald.

In 2005 stond ik als presentatrice/redacteur (met een kleurtje) met een interview in het Broadcast Magazine (tijdschrift voor publieke en commerciële omroepen). Ik heb toen gezegd “Ik wil gewoon zien dat televisie door iedereen wordt gemaakt. Ik vind het fijn dat er bij shownieuws iemand van een andere cultuur zit, want heel Nederland kijkt ernaar. Het gaat om de afspiegeling van de maatschappij“.

Tegenwoordig zien we die afspiegeling gelukkig meer en meer terug op de televisie. Mijn hart wordt blij als ik Giovanca bij Vrije Geluiden  zie en Stephanie Afrifa hoor praten over kunst en cultuur. Maar het mag wat mij betreft een tandje meer zijn in de kunst- en culturele wereld.

Als kunstblogger-met-een-tintje heb ik de afgelopen jaren ontzettend mooie dingen meegemaakt. In de meeste gevallen, voornamelijk buiten Amsterdam, ben ik (als kunst-leek) met open armen ontvangen in de museumwereld.

Ik moet bekennen dat niet al mijn ervaringen rozengeur en maneschijn waren. Jammer genoeg heb ook minder mooie en zelfs hele nare ervaringen. Maar daar wil ik mijn aandacht niet (meer) op richten. Mijn aandacht gaat naar mijn blog, naar mijn passie: schrijven over kunst. Dat is wat telt!

In de hoop dat er nooit meer verbaasd wordt gereageerd als mezelf voorstel als Sandra Singh van Kunstkieken.nl, verblijf ik.

Foto’s: Amsterdam Art.com

Sandra Singh

Hoi! Ik ben Sandra Singh een kunstliefhebber. In mijn vrije tijd bezoek ik het liefst een museum. Sinds 1 april 2014 schrijf ik mijn kunstbelevingen op. Mijn blog zie ik als mijn kunstdagboek. Dank dat je mij leest! Liefs,

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.