Cellu wat? Celluloid!

Vanaf morgen kun je naar de tentoonstelling Celluloid in het Eye filmmuseum.

Ehm, nee de tentoonstelling is niet alleen bedoeld voor filmliefhebbers of makers ervan.  Het is toegankelijk voor iedereen en ik denk dat kinderen (vanaf een jaar of negen/tien) dit ook best “cool” kunnen vinden.

Cellu Hoe?

Celulloid dwingt je tot “beschouwend” kijken. Of in mijn geval “kieken”. Celulloid wilt dat je jouw alledaagse snelheid voor de deur van het museum laat en binnentreedt in de wereld van 16mm- en 35 mm filmmateriaal en het daarbij behorende film “apparatus”.

Wat een Engelse vakterm is voor het geheel van de filmapparaten, collecties, restauratietechnieken en methoden van werken in de filmarchieven.

In iedere zaal laten meerdere projectoren korte films zien van de kunstenaars  Tacita Dean, João Maria Gusmão & Pedro Paiva, Rosa Barba, Sandra Gibson & Luis Recoder.

Ook ontbreekt in iedere zaal filmgeluid en wordt je alleen maar omringd door beeld en het geluid van de projectoren.  

Hier en daar hor je een projector even stoppen en opnieuw beginnen.  Ik denk dat je je nu afvraagt of het niet saai is om te kijken naar films zonder geluid.  Nee,  de techniek van het filmen en de vertraging  in sommige films zijn inderdaad het zelfde maar iedere film is uniek. Elk film is anders en vertelt zijn eigen verhaal.  

Zullen we gaan  kunstkieken?

Dit werk Western Round Table (2007) is van Rosa Barbra. Het kunstwerk bestaat uit twee tegenover geplaatste filmprojectoren die een beeld van elkaar op de muur projecteren.

Het leuke ervan is dat iedereen zijn eigen fantasie kan gebruiken van wat hij of zij ziet.  Ik zie hier de voorkant van schepen in met op de achtergrond een hijskranen.

Tacita Deans is een Britse kunstenaar en haar installatie heet FILM.  Het is een ode aan de analoge film.

Alles wat je aan kleur ziet in deze film is handmatig op de “filmrol” gezet.  Exact hoe ze dit vroeger deden. Het resultaat  is oogverblindend.  Daarnaast vindt Dean dat celluloid en analoge filmapparatuur  niet vergeten mag worden.

Dit omdat films gefilmd met oude apparatuur qua beeld, kleur en beweging er anders uit zien dan als je digitaal filmopnames maakt.

Voor de ouderen onder ons heb ik een vraag;  Kun je je nog herinneren dat je als het filmrolletje van je camera vol was dat je een donkere plek opzocht om je filmrol te verwijderen?

Het moest een donkere plek zijn omdat anders de filmrol kon beschadigen.

Het kunstenaarsduo Sandra Gibson & Luis Recoder hebben juist kleuren filmrollen direct blootgesteld aan het licht.

Het gevolg kun je zien in de serie Available Lights Series (1999 – 2016).  Ik kan niets anders zeggen dan dit niets anders dan dit echt kunst is. Als de geprojecteerde beelden schilderijen zouden zijn, zouden ze onder abstracte kunst vallen.  Wat een creatief brein heeft dit duo. Mooi bedacht.

João Maria Gusmão & Pedro Paiva hebben films gemaakt met gebeurtenissen uit het dagelijks leven.

De films zijn opgenomen met een highspeed-camera waardoor er extreme slowmotion ontstaat.

De film Eye Eclipse (2007) gaat niet over een maansverduistering maar om een ei-verduistering.  Eerst had ik het niet door, totdat het  “gaatje” in de ei zichtbaar werd. Echt een leuk filmpje!

In de Celluloid kun je nu een keer rustig kijken hoe een was gedraaid wordt door een wasmachine in de film Camera Test (Washing Machine – 2014).

Daar sta je in het dagelijks leven toch nooit bij stil! Normaliter stop je de vuile was in de machine en haalt deze eruit als de was klaar is.

Het geluid van een steeds maar sneller draaiende was kennen wij allemaal, maar vandaag was de dag dat ik alleen het beeld erbij zag! Wat een avontuur.

Mijn favoriete films uit de tentoonstellling zijn Pipe (2014) en Turtle (2011) 

Mijn nummer drie is de film Pipe loopt een man met een sigaret in zijn mond. Alles om hem heen gaat langzaam langs hem voorbij.  Mijn nummer twee is de film Turtle met in de hoofdrol een schildpad. De film is ontzettend traag opgenomen dat het samenvalt met de ook ontzettend trage bewegingen van het dier. Dat maakt de film fantastisch.

Mijn absolute favoriet is de  film The Throw I (2006), twee personen gooien een grote steen in stilstaand water.

Wat je ziet is fantastisch! Je kijkt namelijk naar een omgekeerd beeld. Het vijvertje is boven en het stel staat (als het ware)ondersteboven. Mustsee is het moment waarop de steen het water raakt!

Ik heb de film 4 keer (ahum) normaal gezien  en 1 keer op zijn kop. Ach een beetje gek doen in een museum moet kunnen toch? Ik draai ook altijd een rondje in een museum.

De tentoonstelling Celluloid is tot en met 8 januari 2017 te zien.

Voor meer info kijk op: Eye Filmmuseum De tentoonstelling is een beleving op zich; kijken naar beeld met alleen het geluid van ouderwetse projectoren om je heen. Op social media heb ik een filmpje geplaatst zodat je kunt meeluisteren.

Als je de tentoonstelling gaat bezoeken, laat dan weten welke film jouw favoriet 1 en 2 zijn.

Veel kijkplezier!

Liefs,

Sandra

Sandra Singh

Hoi! Ik ben Sandra Singh een kunstliefhebber. In mijn vrije tijd bezoek ik het liefst een museum. Sinds 1 april 2014 schrijf ik mijn kunstbelevingen op. Mijn blog zie ik als mijn kunstdagboek. Dank dat je mij leest! Liefs,

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.