Het is vrijdag.Tijd voor ‘That KunstKieken-Feeling’: wanneer kunst en muziek samensmelten en je even alles om je heen vergeet. Van albumcovers die kunstwerken op zich zijn tot songteksten die schilderijen in woorden vormen. Kunst ís muziek, en muziek ís kunst.
Elke vrijdag (ik probeer tot het eind van 2025) geef ik je één nummer dat te maken heeft met een kunstwerk of kunstenaar.
Vandaag een nummer dat gaat over Andy Warhol. Afgelopen zaterdag was het 38 jaar geleden dat de kunstenaar stierf.
In 1990 namen Lou Reed en John Cale het album Songs For Drella op, hun eerbetoon aan Andy Warhol. Het was Warhol die zich in 1965 over hun bandje The Velvet Underground ontfermde. Hij regelde optredens en ontwierp de beroemde bananenhoes voor het debuutalbum.
In ‘Hello it’s me‘ richten Reed en Cale zich rechtstreeks tot Andy Warhol:
Andy, it's me
Haven't seen you in a while
I wish I talked to you more when you were alive
I thought you were self-assured when you acted shy
Hello, it's me
I really miss you, I really miss your mind
I haven't heard ideas like that
For such a long, long time
I love to watch you draw and watch you paint
But when I saw you last, I turned away
In de stem van Reed is de “pijn van het verlies van Warhol” te horen. Ik vind het aangrijpend, prachtig en triest tegelijkertijd. Daarnaast vind ik dat het lied een nummer is die je niet luistert maar voelt.
Luister vandaag naar Hello it’s me met een persoon in je achterhoofd die je ooit liefhad. Stel je voor dat degene weer even naast je staat, je naam zacht uitspreekt en dan weer verdwijnt in de stilte.
Heel veel liefs, Sandra
