“Hee San! Die Herman Brood is dood man! Gesprongen is ie, van het dak van het Hilton Hotel. Echt leip man!”.
Dit waren de woorden van een buurtcollega van een van de winkels op de Nieuwendijk in Amsterdam. Ik raakte er overdonderd door. Dit kon toch niet waar zijn!
Sinds 1995 werkte ik naast (en een tijd na) mijn studie in een kledingzaak die herenmode verkocht.
“Dat is Herman Brood” vertelde een collega als Brood weer eens bij ons in de winkelstraat liep. Die naam deed bij mij geen belletje rinkelen. Aan een andere collega vroeg ik: “Is hij een junkie?”. Ze knikte ja.
Een half jaar later knikten en zwaaiden Herman en ik regelmatig naar elkaar.
Ook op andere plekken in Amsterdam kwam ik Herman tegen kwam. Helaas hebben we elkaar nooit gesproken.
Ik durfde niet en Brood zat in zijn creatieve roesje. Er is wel een dag die mij is bijgebleven. Het was een zondagmiddag en Herman Brood zat bij de ingang van het winkelcentrum de Kolk te schilderen. Precies tegenover de winkel waar ik werkte.
Volgens mij zat hij op een visserstoeltje maar dat kan ik mij niet goed meer herinneren.
Ik keek naar hem. Een paar keer keek hij terug, ook naar mijn andere collega’s.
Er stond een menigte van toeschouwers naar hem te staren maar Brood genoot ervan en even leek het zelfs dat hij het niet door had.
IJverig ging hij door met wat hij bezig was; verven en tekenen. Zo nu en dan zat hij in zichzelf te praten. In de loop der jaren werd Brood in mijn ogen steeds minder een vreemde vogel. Ik vond hem best aardig.
Het is vijftien jaar geleden dat Herman Brood besloot om een eind aan zijn leven te maken.
Dit jaar zou hij 70 jaar worden. Museum Jan van der Togt wijdt een tentoonstelling aan zijn werk. Er zijn schilderijen en tekeningen uit voornamelijk privécollecties te zien, waaronder die van de familie Brood.
Herman Brood’s schilderijen staan in mijn geheugen gegrift felle kleuren en Brood’s handtekening in het zwart.
Pas vandaag heb ik de Cobrastijl en popart in zijn schilderijen ontdekt en heb ik zijn tekeningen voor het eerst gezien.
Om eerlijk te zijn vind ik die mooier dan zijn schilderijen. Waar de schilderijen chaos en drukte uitstralen zijn de tekeningen daarentegen vredig. Het lijkt erop dat Brood heeft nagedacht hoe hij de tekeningen wilde hebben.
De tentoonstelling is een ware hommage aan Herman Brood. Niets meer en niets minder.
Herman Brood is tot en met 23 maart 2016 te zien in Museum Jan van der Togt.
Kijk voor meer informatie op: http://www.jvdtogt.nl/
Die aparte maar o zo aardige Herman Brood. De glans (roesje) in je ogen als terug zwaaide of knikte zal ik nooit vergeten.
Liefs,
Sandra
Je verhaal greep me aan. Ja, je kwam Herman Brood overal in de stad tegen. Daarom hadden veel mensen wel iets persoonlijks met hem. Hij woonde ook een tijd in mijn buurt en het verhaal gaat dat hij op een avond een aantal van zijn schilderijen bij het grof vuil heeft gezet. Sommige buurtgenoten hebben sindsdien een gratis Brood aan de muur hangen.
Dat Herman Brood zijn schilderijen bij het grof vuil heeft gezet heb ik ook gehoord. Jammer dat ik er niet eentje heb gevonden! Liefs, Sandra