© Studio Hans Wilschut
Ik ben weer es zwaar verliefd If We Ever Get to Heaven met werken van de befaamde Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge.
Kentridge is bekend geworden met zijn bijzondere animatiefilms, houtskooltekeningen en installaties opgebouwd uit film, geluid, muziek en sculpturale objecten. Daarnaast is hij werkzaam als opera- en theaterregisseur.
© Studio Hans Wilschut
© Studio Hans Wilschut
Speciaal voor Eye ontwikkelde Kentridge More Sweetly Play the Dance, een ongeveer 45 meter lang fries (een verhalende voorstelling) van bewegend beeld.
Daarop is een religieuze optocht te zien. Een stoet van tientallen mensen die aan je voorbij trekken terwijl ze allerlei spullen en objecten met zich mee dragen. Mensen met manden op hun hoofd en plastic in karren achter zich aanslepend. Een man die een bad met zich meedraagt. Maar ook dansende figuren of mensen met beelden van heiligen of politieke helden op lange houten stokken als in een protestmars.
Deze objecten zijn ook te bewonderen in de tentoonstelling. Ik verbaasde mij erover dat ze allemaal gemaakt zijn van karton. Gewoon karton.
De processie is een terugkerend thema in het werk van Kentridge, een thema dat volgens hem diep in onze psyche is gegrift.
De beelden op de fries zijn beelden die dagelijks via de media bij ons binnenkomen van mensen op de vlucht voor honger, oorlog of ziekte. Ook lijken de beelden ons te verwijzen naar protest. Protest tegen politieke regimes, tegen corruptie en tegen economische uitbuiting.
More Sweetly Play the Dance is beslist een must see.
Het beeld waar naar je zult gaan kijken is verbluffend mooi. Je zult personages als schaduwfiguren voorbij zien lopen. Je zult houtskooltekeningen op beeld zien die weer in kleur overgaan. Kleur die weer overgaat naar zwart wit.
Loop en dans met de stoet mee. Ik heb heel eventjes naast de stoet gelopen en het voelde net als een ‘echte’ stoet. Heel natuurlijk.
In de tentoonstelling hangt ook een filminstallatie, ook op acht schermen, I Am Not Me, the Horse Is Not Mine uit 2008, gebaseerd op het korte verhaal De neus van de Russische schrijver Nikolaj Gogol uit 1836. Ook is Other Faces (2011) te zien, het tiende en meest recente werk uit de reeks Drawings for Projection (1989-2011).
More Sweetly Play the Dance is absoluut een van mijn favoriet van het jaar 2015. De tentoonstelling is tot en met 30 augustus 2015 te zien.
Langs deze weg wil ik Eye Film bedanken voor de uitnodiging en voor het mooie boek met handtekening van William Kentridge. Ik voel mij verliefd en ongelofelijk verwend!
Voor meer informatie kiek hier!
Liefs,
Sandra
