Natuur op de KunstRAI 2024

Voor de 39^este keer vindt de KunstRAI plaats in Rai Amsterdam. Er staan 75 galerieën, die gezamenlijk honderden kunstenaars vertegenwoordigen.

Nieuw op de KunstsRai is dat er 25 deelnemers een solostand hebben dat volledig gewijd is aan het werk van één kunstenaar. De winnaar van de Sluijters-prijs 2024 is kunstenaar Erika Peucelle (2000). Het focusland is dit jaar Denemarken. Maar mijn focus op kunstbeurzen is altijd het beantwoorden van een vraag of het behalen van mijn KunstKijk-doel. Niet dat ik al het andere niet bekijk, dat doe ik ook, maar daar hebben we de kunstmagazines en kranten voor.

Op de KunstRai 2024 ging op zoek naar kunstwerken die te maken hebben met onderwerp “de natuur ” in zoveel mogelijk gevarieerde kunstvormen.  Met de natuur bedoel ik het begrip voor alle levende organismen (planten & dieren) en hun habitat.  

Een schelp is het huisje van een weekdier. Wist je dat het diertje zijn huisje zelf maakt om stevigheid om zijn weke lichaam te krijgen? Als ik aan schelpen denk dan krijg ik meteen een glimlach op mijn gezicht. Ik denk dan aan schelpen zoeken op het strand. Het mooiste is als je schelpen vindt die nog helemaal intact zijn.

Van ‘Pearly Whites’ van  Benedikt Fischer werd ik blij. Ik zag ze bij Post Modern Collection uit Amstelveen.

In deze vorm wil ik voortaan mijn schelpen vinden op het strand!  Ze zijn gemaakt van uiteraard ‘schelpen’, parelmoer en klei.

Het lammetje “Looking for the Gap” (2024 – 65 x 90 cm) van Ronan Dilon is te zien bij Vroom & Varossieau. Het schilderij (eigenlijk een soort van tapijt) is gemaakt van Ierse wol en met de hand gestikt.

De eerste lammetjes zijn al weer geboren. Er zijn tal van ‘lammetjesdagen’ in heel het land.  Bij het zien van dit werk besef ik dat ondanks schapen en lammetjes in de weide (met veel ruimte) wonen. Is hun ruimte ook wel weer heel erg beperkt. Ze hebben in feite geen vrijheid.

De titel van dit schilderij  ‘An ant climbing a meteorite fragment’  (2020 – 118.5 x 83.5 cm)  van Maxim Santalov is eigenlijk niet zo gek.

Want wist je dat mieren zich kunnen aanpassen aan allerlei habitats? Ik zag het bij No Man’s Art Gallery.

‘Het volle gewicht de relativerende bekrachtiging III’  heet het werk van Hans van Asch. Het is te zien bij Gallery Untitled.

Het is een foto wat niet bewerkt is. Wat betekent dat de foto een “natuurgetrouwe” foto is. Een foto van de werkelijkheid van dat moment. Van Ash maakt een installatie à la vogelhuisje in zijn tuin en wacht of er vogeltjes zijn die installatie komen bezoeken. Soms moet hij uren wachten. Maar als er dan een vogeltje, zoals dit koolmeesje, langskomt gaat Van Asch meteen met zijn digitale camera aan de slag.

Kunstenaar Harald Vlugt maakt collages. Zijn slogan luidt “schilders kunnen geen goede collages maken”. Ik kan mij hierin vinden. Ik kan namelijk niet schilderen maar ik kan wél collages maken.

‘Alle sterren’ (2012) is een mixed media collage van 190 x 170 cm. Vanuit het heelal kijken we naar de volgebouwde aarde. In 2028 zal er bijna aan 40.000 vierkante kilometer aan oceaan bebouwd zijn.  Omdat “men” nu zelfs gaat “bouwen op water” omdat de “aarde”” volgebouwd is.  Bomen worden gekapt, insecten verliezen hun habitat en de natuur moet er maar mee dealen. Dit werk raakte mij diep dat ik er een beetje verdrietig van werd.

Bij het zien van het  olieverfschilderij Carpe Diem (120 x 100 cm)  van Marijke van Seters kreeg ik  echt het gevoel van ‘de lente’. Het is te zien bij Galerie Oker.

Een’ huiselijk habitat gelukzalig gevoel’ kreeg ik bij het werk van Sebastian Weggler te zien bij Ten Haaf Projects. Het deed mij denken aan borduurwerkjes, die ik ooit zag, bij een oudtante. Ik ben vergeten om te vragen hoe dit kunstwerkje heet.

Bij Galerie Zerp Rotterdam kwam ik het werk van Rob Buelens tegen (Londerzeel, 1989). Hij reflecteert in zijn werk op de menselijke natuur.

De maquette Eggcentials (2024, 28 cm H 20 cm x L x 10 cm) is gemaakt van ijzer, hout en glas en eierschalen. Op een of andere manier moet ik bij dit werk denken aan ‘mos’ en de dauwdruppels op gras.

Waste I (Banana Peel), Waste II (Orange Peel) en Waste III (Apple Core) zijn sculpturen. Alle drie zijn gemaakt van brons en met olieverf geschilderd. Ik zag ze ook bij Galerie Zerp Rotterdam.

Ik neem aan dat Anna Lange met haar sculpturen doelt op het feit dat wij, mensen onze “natuurlijke afval” allemaal wel eens in een berm gooien en dat dat eigenlijk niet hoort.  Bananen en sinaasappelschillen verteren pas na twee jaar. Een appel verteert het snelst in de natuur: namelijk twee maanden.  Ik zal er voortaan op letten. Die boodschap wil ik heel graag delen, vandaar dat ik er een KunstKijk-filmpje van heb gemaakt.

Bijen zijn belangrijk voor ons als mens. Zij zorgen voor ons voedsel. Zonder hen zouden wij, als mens, niet kunnen leven. Bijen zorgen namelijk voor het bestuiven van bloemen, bomen en struiken. ‘Aristaeus met de Bijen’ (2023)  is gemaakt van brons en 3D geprint kunststof door Gebrand Volger.

Volger vertelt ons de mythe van Orpheus en Eurydice. Orpheus treurde over de dood van zijn geliefde Eurydice, die in de onderwereld gevangen zat. Hij mocht haar bevrijden op voorwaarde dat hij niet zou omkijken als Eurydice hem volgde naar de bovenwereld.

 ‘Natuurlijk’ deed Orpheus dit niet. Ariostaeus (halfgod schaapsherder en imker) zag dit en ging Eurydice achterna. Waarna zij vluchtte en trapte op een giftige slang; zij overleefde zijn beet niet. Waarna nimfen de bijen van Ariostaeus vergiftigden bijen en schapen doodden.  Hier zien we Ariostaeus een lammetje tegen zijn borst vasthouden en boven zijn hoofd vliegt een zwerm bijen.

Ik eindig met het werk van Jeff Koons “Diamond blue” (2023 – 32 x39 x32 cm), welke ik zag bij Kunsthuis Amsterdam.

Ik liep in eerste instantie naar dit kunstwerk omdat diamant de hardste grondstof is die ooit op aarde is gevonden. Het woord komt van het Griekse woord “adamas” wat onverwoestbaar betekent. Op het tekstbordje las ik dat Blue Diamond gemaakt is van onder andere Limoges porselein. In 1768 werd in Limoges in Frankrijk porseleinaarde ontdekt. Ik had geen beter kunstwerk kunnen vinden om mijn blog te eindigen. Wat is de natuur toch mooi!

Ik heb genoten op de KunstRAI, niet alleen omdat ik weer eens op pad ging met een vraag. Maar vooral om dat ik na lange tijd ook weer veel oude bekenden tegenkwam.

Ga jij naar de KunstRai? Zo ja, tag dan jouw kunstwerk op Instagram dat te maken heeft met de natuur! Dan deel ik deze in mijn stories.

Liefs,

Sandra