Vandaag ben ik naar het Multatulihuis geweest en mijn fantasie sloeg op hol!
In mijn imagination was ik bevriend met Eduard Douwes Dekker.
We zouden praten over het kolonisatieverleden van mijn overgrootouders en hij zou het fantastisch vinden dat ik, als doodnormale museumbezoeker, met mijn niet kunsthistorische achtergrond musea bezoek. Ik zou tijdens onze conversaties allerlei Indiase hapjes voorschotelen en natafelen met een Chileense rode wijn en een Frans kaasplankje. Gewoon omdat dat kan.
Aan al mijn vrienden zou ik hem voorstellen als Multatuli, DE schrijver van het boek Max Havelaar.
We zouden discussiëren over het boek dat gaat over de onbetrouwbare regeringssystemen van het toenmalige Nederlands Indië. Het boek waarin Dekker opneemt voor inwoners van de kolonie, die uitgebuit worden. Het boek Max Havelaar sloeg in 1860 als een bom en kwam zelfs ter sprake kwam in de Tweede Kamer.
Wij zouden roddelen over Jacob van Lennep (beeldje in de kast) die buiten medeweten van Multatuli de tekst van het boek heeft aangepast.
Waarom zou hij dit gedaan hebben? Was hij bang voor de waarheid?
Op die twee vragen zouden we doorborduren.
Dekker kon hier niets meer tegen doen want hij had zijn rechten aan Van Lennep verkocht.
Pas bij de vierde herdruk kon Multatuli dit herstellen. De tekst is daarna nooit meer gewijzigd en is sindsdien zo gebleven. Overal ter wereld is het boek in allerlei talen uitgebracht. Zelfs als strip door de bekende Vlaamse scenarist Peter van Gucht is er ter ere van het 150 jarige bestaan een Suske en Wiske album uitgebracht.
Op Twitter heb ik gelezen dat als Multatuli in 2016 geleefd had, dan zou hij absoluut blogger zijn geweest.
Ik zie het al voor me……….. en ook mijn nep-gesprek met Multatuli op de momenten dat ik het als museumblogger helemaal niet meer zie zitten. Ik voel mij nog steeds schuldig als ik in de avond (lees: zonder gezin) naar een opening in de avond ga.
De grote Multatuli zou mij denk ik stimuleren om verder te bloggen en vooral verder te gaan.
Hij zou zeggen; “Je vindt het toch leuk Sandra”? en vervolgens in rapsnelheid de volgende zinnen erachter aan; “Jij bent toch gelijkwaardig aan een man of niet! Je wilt mensen toch een glimp geven wat er allemaal te zien is in musea!” ” Wat maakt het uit dat je werkt en moeder bent en daarnaast nog blogt! Je hebt toch ook een EIGEN leven of niet?`
Inderdaad want de reden van mijn museumblogger-bestaan is simpel.
Mijn doel is mensen via mijn blog toegang geven aan de kunst. Aan het kunstwereldje waar sommige geen toegang hebben! Want er zijn helaas nog steeds mensen die een museumkaart niet kunnen betalen”.
Nee, in mijn fantasie weet ik het heel zeker. Multatuli en ik zouden elkaars BFF zijn! Maar Multatuli is er niet meer. Wel zijn er persoonlijke eigendommen bewaard gebleven die te zien zijn in het Multatuli Huis in Amsterdam.
Ik vond het (ergens) heel vreemd om te staan in een ruimte met allemaal persoonlijke spullen van de schrijver.
In dit huis is hij geboren op 2 maart 1820 en hier staat ook de sofa waarop Multatuli op 19 februari 1887 aan een zware astma-aanval die een hartstilstand tot gevolg had overleed. Dit zitting is gerestaureerd maar de rugleuning is origineel. Vermoedelijk zit er nog DNA van de schrijver op.
Zijn boekenkast staat er, op zijn bureau zie je notities met zijn handschrift, lakstempels, zijn asurn en zijn haarlok.
Multatuli was de eerste Nederlander die is gecremeerd. De crematie vond plaats in Duitsland want in Nederland was dat niet toegestaan.
Zijn koffertje (met daarop zijn initialen) wat hij altijd bij zich meedroeg staat er ook.
De wereldbol kocht Multatuli in Duitsland. Het is een zeldzame reliëfglobe en is gemaakt van papiermache en gips.
In 1920 werd de honderdste geboortedag van Multatuli gevierd. Overal in het land hing dit affiche (op de wereldbol foto) om mensen naar Den Haag te lokken waar de feestelijkheden plaatsvonden. Dit affiche is origineel en is geschonken aan het museum door de Vlaamse graficus Andre Vlaanderen. De afbeeldingen erop zijn in Jugendstil getekend.
“De geur van kruidnagel dringt al gauw mijn neus binnen en ik zie ze zelfs zitten aan de hengel van het mandje”.
In het midden van de kamer staat een tafel met daarop een mandje met bloemen dat beschermd is door een stolp. Hij heeft dit mandje meegenomen uit Nederlands Indië. Conservator Klaartje Groot haalt de stolp er heel even af zodat ik aan het bloemstuk mag ruiken. Ik voel mij vereerd dat ik vandaag dezelfde geur als de Multatuli mocht ruiken.
Het verbaas mij dat na al die jaren de geur niet is vergaan. Na mijn bezoek aan het museum besef ik dat de ongelijkheid in de wereld ook nog niet is vergaan. Dat zal ook niet gebeuren.
Belangrijk om te weten:
Iedere bezoeker krijgt een rondleiding en een gids zal je alles vertellen over het werk en het leven van Multatuli.
BIJZONDER! De rode chaise longue waarop Multatuli is overleden.
JAMMER! Helaas is een museumkaart niet geldig in het Multatuli Huis. Een toegangskaartje kost € 5,00, Studenten hebben gratis toegang tot het museum. Het Multatulihuis niet toegankelijk voor minder validen.
Openingstijden Dinsdag:10.00-17.00 uur
Zaterdag en zondag 12.00-17.00 uur
Voor overige informatie kijk op Multatuli Museum
Ben jij wel eens in het Multatuli Museum geweest? Wat vond jij ervan?
Liefs,
Sandra
