The American Dream is een dubbeltentoonstelling van het Drents Museum en de Kunsthalle Emden in Duitsland.
Het is de eerste keer in Europa dat twee musea gezamenlijk eén tentoonstelling gemaakt hebben.
In het Drents Museum staat de periode 1945 – 1965 centraal en in de Kunsthalle Emden de jaren 1965 – 2017.
Het initiatief komt van het Drents Museum die sinds 2008 een tentoonstelling wilde maken over het Amerikaans realisme na 1945. In februari 2015 zijn beide musea bij elkaar gekomen om over de tentoonstelling te praten. De rest is een feit.
Wat betekent The American Dream?
The American Dream is een uitspraak die iedereen kent. The American Dream wil zeggen dat iedereen die in Amerika woont én hard werkt alles kan bereiken. De kansen zijn voor iedereen gelijk.
In de tentoonstelling wordt juist niet de aandacht gevestigd degenen die het wel is gelukt om hun American Dream te verwezenlijken.
Dat de American Dream niet voor iedereen haalbaar is, daar is waar het om gaat in The American Dream! In de expositie staat de realiteit (realistische kunst) van het Amerikaanse leven centraal.
In oktober 2017 kreeg ik een mail met de vraag of ik een mee wilde werken aan The American Dream blogtrip
In het weekend van 26, 27 en 28 januari heb ik de Duitse kunstblogger Kirsten Mengewein beide musea bezocht. Een droom kwam uit!
Als eerst brachten we een bezoek aan het Drents Museum. We hebben een rondleiding van Bert Rossing gehad.
De tentoonstellingsruimte is nagebouwd tot de the city that never sleeps. Je loopt als het ware de bruisende drukke straten van New York in.
Bert gaf ons de tip om met volle aandacht naar de kunstwerken te kijken. Dit zou onze museumbezoek nog leuker maken dan het al is. Eigenlijk doe ik altijd wel, maar dit keer heb ik extra mijn best gedaan!
In de The American Dream 1945- 1965 zijn er een aantal kunstwerken te zien waar ‘iets mis mee’ is. Mocht je de tentoonstelling bezoeken loop dan naar deze werken en kijk er naar!
Ga je mee kunstkieken? Ga je mee naar The American Dream in het Drents Museum in Assen?
Raphael Soyer schilderde Café Scene in 1940 voor alle vrouwen die wachten tot de oorlog eindigt. In de hoop dat hun echtgenoot terugkeert.
Het is een van mijn favoriete schilderijen uit de tentoonstelling.
Wat zie je?
Knalrode lippen en nagels tegen een sobere achtergrond. De vrouw is diep in gedachten verzonken. Het is gek dat alle tafeltjes maar voor eén persoon bestemd zijn vind je niet? Ook ‘wijzen’ alle stoelen naar andere windrichtingen. Waarom zou dat zo zijn?
Bij het zien van de sculptuur Derelic Woman (1973 -Duane Hanson) moet ik een paar keer kijken of het niet een echte vrouw is.
De vrouw is gemaakt van polyester en fiberglas en beschilderd met olieverf.
Wat doe jij als jij een zwerver ziet? Kijk je naar hem of haar?
De laatste tijd kom ik nauwelijks zwervers tegen in de hoofdstad. Als ik er een tegenkom dan is mijn natuurlijke reactie dat ik er met een grote boog om heenloop. Op een of andere manier durf ik geen contact te zoeken. Vanuit mijn vorige werkveld weet ik dat er ook (hoogopgeleide) mensen kiezen voor een zwervend bestaan met wie je een pittig gesprek zou kunnen voeren.
Naar Derelict Woman had ik wel lef om te kijken. Ik heb gekeken naar de blauwe plekken, het vuil op haar lichaam en haar vieze voeten. Diep van binnen wilde ik haar helpen. Maar net als in het het dagelijks leven, liep ik gewoon door.
Bij het zien van het schilderij Barracoon (1976 van Andrew Wyeth) kreeg ik een benauwd gevoel.
Ondanks dat de vrouw op een bed ligt, lijkt het net of ze geen ruimte heeft. De donkere vrouw blijkt niet donker te zijn in het echte leven. De vrouw is Helga, de blanke buurvrouw van de kunstenaar.
Wyeth maakte haar huid donker. Als je heel goed kijkt zie je dat het kussensloop vlekken heeft in dezelfde kleur van de huid. De titel Barracoon verwijst naar een barak waarin slaven werden opgesloten.
Een paar maanden voor de opening van de tentoonstelling legde Stone Roberts de laatste penseelstreek aan dit werk.
Aan The Lake in Central Park: A Late Afternoon in Early June (2017) heeft hij vier jaar lang gewerkt.
Ik zou er wel vier jaar naar kunnen kijken! Er zijn zoveel verhalen te zien. Of toch niet? Geen enkele persoon lijkt een conversatie met een ander aan te gaan. En wat is er toch met het bruidje (helemaal rechtsboven) aan de hand?
Vorig jaar kende ik nog geen fotorealisten.
Een naam die mij bij is gebleven is die van Richard Estes. In mijn blogpost van The American Dream 1965 – 2017 zal ik vertellen waarom.
Alles draait om weerspiegeling en kleuren op het schilderij The Candy Store (1969). Je ziet zelfs de tegenoverliggende straat. Het is heel tof hoe Estes deze schilderij heeft gesigneerd!
Een alledaagse witte overhemd is kenmerkend voor het stadsleven.
Jud Nelson maakte er een sculptuur genaamd HOLOS/ Series I: Cardin (1934) van (peperdure) carrara marmer van.
Tot slot het tentoonstellingaffiche
Daarop staat Morning Sun (1952) van Edward Hopper afgebeeld. De stralende zon komt de kamer binnen en verwamt de vrouw.
De echtgenote van Hopper staat model. Op dat moment is ze 68 jaar oud. Het gekke is dat dit niet te zien is op de voorstelling. Hopper schilderde hier de universele vrouw en niet zijn vrouw.
Een uitspraak van Hopper over dit schilderij is “My concern was to paint sunlight on the wall of the house”.
Is het daarom waarom hij haar armen zo raar heeft geschilderd? Zie jij wat ik zag? Haar linkerhand is te zien maar haar linkerarm niet. Ook maakt haar duim maakt een gekke bocht. Hoe langer ik keek naar The Morning Sun hoe vreemder de voorstelling werd.
Wat vond ik van de tentoonstelling The American Dream 1945 – 1965?
Iedereen die rondloopt op deze aardbol kent de Amerikaanse geschiedenis. In sommige opzichten wel beter dan de eigen geschiedenis. Komt het door de spreuk ‘The American Dream’? Geloven wij (nog steeds) dat ‘alles’ mogelijk is in Amerika?
De expositie laat de Amerikaanse cultuur zien aan de hand van de thema’s stad, verhaal, stilleven,mens en platteland. Als museumbezoeker zie je hoe de een Disneyland opent terwijl de ander speecht over I have a Dream.
De tentoonstelling laat de werkelijkheid zien. Op sommige momenten is dat wel even slikken.
Voor wie van realistische kunst houdt een absolute mustsee!
The American Dream – 1945 – 2017 is nog tot en met 27 mei te zien.
Kijk voor meer informatie op: het Drents Museum Assen & Kunsthalle Emden.
Langs deze weg wil ik het Drents Museum, Kunsthalle Emden, Meinniedersachsen bedanken voor jullie gastvrijheid!
In Veenhuizen heb ik gelogeerd in Hotel Bitter en Zoet. Een fantastische (warme huiselijke) locatie voor een weekendtrip! In de omgeving kun je heerlijk wandelen en naar het Gevangenismuseum.
Liefs en een fijne avond,
Sandra
NB: Zowel de tekst als de foto’s zijn eigendom van Kunstkieken.nl en met toestemming van het Drents Museum gepubliceerd. De afbeeldingen van deze blog mogen niet worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze
Hallo Sandra, ik heb deze in Assen gezien,niet in Embden. Ik was niet enthousiast. Er was nogal wat werk te zien dat veel recenter was dan 1965, ik rekende uit dat het 1/3 was. Dat maakte het voor mijn beleving rommelig. Jouw favoriet, deel ik! En ik vond het ook leuk dat er twee Hoppers te zien waren, die heel verschillend waren. Er zat ook heel veel tijd tussen.
Groetjes, Stien
De expo van Emden sprak mij het meest aan.
Het klopt dat er ook recentere werk tussen zat. Dat heeft het museum met opzet gedaan als wisselwerking. Ons favoriet is mooi he! Dank weer Stien!