Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Kunstbeurzen zijn er om te neuzen.
Afgelopen weekend was ik in Rotterdam voor de Nationale Kunstdagen. De beurs is al zeven jaar lang de officiële afsluiting van de Nationale Kunstweek. Op de Kunstdagen exposeren de kunstenaars zelfstandig hun eigen kunstwerken zonder tussenkomst van een galerie en zonder commissie af te dragen aan de organisatie van de Nationale Kunstdagen.
Dit gegeven doet mij goed. Vooral voor beginnende kunstenaars lijkt het mij fijn als je ergens een podium kunt krijgen. Gezamenlijk toonden de kunstenaars ruim 2000 kunstwerken.
Helaas heb ik niet met alle 220 kunnen praten. Wel met 11 kunstenaars. In dit stuk deel hier vier verhalen van vier kunstenaars.
Net als de vorige keer ging ik ook dit keer weer op zoek naar “beursverhalen”. Dit keer heb ik wel een vraag aan de kunstenaars. Met welke kunstenaar voelt hij/zij zich verbonden? De vraag waarom heb ik achterwege gelaten omdat mijn stuk anders heel erg lang zou worden. Je kan bij sommige kunstenaars wel zien waarom ze een kunstenaar juist adoreren.
Ga je mee kunstkieken?
Bij het zien van de sculpturen van Georges de Groot krijg ik meteen een wow-gevoel.
De beelden zijn gemaakt van karkassen en keramiek. Die combinatie heb ik nooit eerder gezien. Of misschien wel maar is het mij nog nooit eerder opgevallen. Maar om deze “wezens” kun je gewoon niet heen. Ze zijn prachtig!
De sculpturen worden laag per laag opgebouwd.
Deze fantasiewezens kunnen wat mij betreft zo op het filmdoek. Sommige sculpturen hebben een warrioruitstraling, bijna middeleeuws.
De karkassen zijn niet alleen maar schedels.De Groot gebruikt in zijn sculpturen ook schelpen, zee-egels en zelfs mammoettanden.
De kunstenaar verzamelt deze tijdens zijn vakanties, op het strand en ook gewoon op straat.
De Groote voelt zich het meest verbonden met kunstenaar Egon Schiele.
Na letterlijk vijf stappen kom ik terecht bij Amer Bader.
Ik viel meteen als een blok voor zijn kunstwerken. Amer Bader is op uitnodiging van United Nations in Nederland komen wonen. In 2001 heeft hij zijn opleiding Bachelor Institute of Fine Arts in Bagdad afgerond. In Jordanië was hij een bekend kunstenaar. In 2008 heeft hij daar zijn laatste expositie gehad.
Ik vraag hem of hij het jammer vindt dat hij in Nederland minder bekendheid geniet. Zijn antwoord is stellig “Nee”. Hij is nog steeds bezig met wat hij leuk vind. Dat noem ik passie!
Bader voelt zich verbonden met Vincent van Gogh. De dikke verfklodders a la Vincent komen terug in zijn kunstwerken.
Amer is sinds 3 februari 2010 in Nederland. Een dag daarna stond hij in het Van Gogh Museum
Als van Gogh groupie kon ik het niet laten om Amer uit te nodigen om samen naar het Van Gogh Museum in Amsterdam te gaan. Zo gevraagd zo gepland! Ik heb er al onwijs zin in.
Op de foto staat Amer voor zijn schilderij “Migratie” (160 x 80 cm).
Mijn Indiase Roots zijn te zien in de serie Wereldvrouwen van Anne Jole. Maar dat is niet de reden dat ik haar werk mooi vind.
Sinds 12 jaar werkt Jole als zelfstandig kunstenaar. Ze tekent haar figuren in op de computer met een digitale pen. Op iedere canvas die zij maakt staat een figuur met daarop een rijkversierde achtergrond.
Bij Jole gaat het juist om die achtergrond omdat deze middels symbolen, figuren en teksten iets vertellen over de figuur op de voorgrond.
Jole voelt zich het meest aangetrokken tot Andy Warhol.
Toen ik bij de stand van Albert Ziëck aankwam was hij er niet. Ik had kunnen weglopen maar dat heb ik niet gedaan. Mijn veertig minuten wachten was zeker de moeite waard.
Albert bleek een pauze genomen te hebben (en ik had na al die gesprekken er ook eentje nodig). Na een tijd kwam Albert aanlopen en hebben wij ruim een uur gesproken en ook gelachen.
Sinds 2007 is Zieck “officieel” een autodidacte kunstschilder. Voor deze periode werkte hij in de horeca en maakte hij reclameborden. Een van de opdrachtgevers vroeg of hij in plaatst van een reclamebord niet het logo op het gebouw kon schilderen. Albert die nog nooit had geschilderd sprong in het diepe.
Albert voelt zich het meest aangetrokken tot de kunstenaar Alfons Mucha.
De serie Only Happy People is ontstaan toen Albert in een kunstboek aan het bladeren was . De gedachte “ Wat nou als ik van de Nachtwacht de ‘Lachwacht’ maak?” kwam bij hem op.
Op het bordje onder het schilderij Alexander van Ingen staat verkocht. In eerste instantie dacht ik dat Albert Einstein was afgebeeld. Alexander van Ingen blijkt een Renkumse (Gelderland) kunstschilder en stond bekend om zijn landschappen met koeien.
Renkum heeft vier oude meesters. Ziëck heeft ze vast gelegd op doeken van 1 bij 1.20 meter. Op internet heb ik Van Ingen opgezocht en ik herkende de meester meteen.
Van Ingen kwam in zijn jeugd de kunstenaars van de Haagse school tegen in Oosterbeek (de grootste plaatst in Renkum). Zou hij Jozef Israëls en Mesdag hebben ontmoet? Ik neem aan van wel.
Met die gedachte en een mooi verhaal over de vier meesters van Renkum verlaat ik de Ahoy in Rotterdam.
Ik zeg altijd dat kunstbeurzen er zijn om te neuzen. Daaraan wil ik toevoegen: Kunstbeurzen waar kunstenaars “ in vol ornaat”” samen met hun kunstwerken staan, die beurzen zijn er ook puur voor de gezelligheid!
Langs deze weg wil ik de organisatie bedanken voor de uitnodiging! Bij deze zeg ik alvast; tot zeer ziens!
Meer weten over de Nationale Kunstdagen: Klik dan hier
Ben jij weleens naar de Nationale Kunstdagen geweest? Wat vond je ervan?
Liefs,
Sandra
