World Press Photo 2014.
Op de valreep ben ik vandaag naar de tentoonstelling World Press Photo 2014 geweest. Het is alleen nog dit weekend te bezoeken en ik, als angsthaas, heb mijn bezoek al die weken uitgesteld. I
k durfde niet. Ik ben namelijk bang voor al dat leed op de wereld en bang voor de foto’s. Ik weet waar mijn angst vandaan komt, misschien schrijf ik er volgend jaar over.
De eerste foto die je in de tentoonstelling tegenkomt is van de winnaar John Stanmeyer.
De jury koos uit de serie van Stanmeyer één beeld waarop migranten te zien zijn die ’s nachts, bij de kust van Djibouti proberen met hun mobiele telefoons een signaal op te vangen vanuit Somalië. Het is een mooie foto.
Na het zien van World Press Photo 14, zijn dit de woorden die blijven hangen; “Prostitutie, moord, honger, leed, dierenmishandeling, oorlog, watervervuiling, huiselijk geweld, geen vrijheid van meningsuiting, natuurrampen”.
In wat voor wereld leef ik toch? Ik vond het wel confronterend om al die foto’s te zien.
Na het zien van al die beelden had ik zin om een potje te huilen. Huilen om het verdriet van een ander. Huilen van het besef dat ik het zo goed heb. Ik ben dankbaar dat ik in Nederland geboren ben. Ik ben dankbaar dat ik mag leven. Ik ben dankbaar dat ik mag zijn wie ik wil zijn.
Ik sta weer midden in de realiteit. Ik sta weer met beide benen op de grond.
World Press Photo 2014 is alleen dit weekend nog te zien in de Nieuwe Kerk in Amsterdam.
Groet,
Sandra
Dank voor je mooie verslag. Ik zag het ook en realiseerde je me hoe vreselijk gelukkig ik ben dat ik in Amsterdam ben geboren en hier woon. Zag je ook dat de mensen op de foto’s ondanks de gewelddadige werkelijkheid waarin zij leven hoop en kracht uitstraalden? Dus inderdaad: allemaal nog wel even gaan kijken! Groet, clara
Verstuurd vanaf mijn iPad
Inderdaad de hoop en kracht naast de angst die mensen uitstraalden heb ik ook gezien. Erg mooi en ontroerend!
Fijne zondag! Groet,Sandra