2014 – 2017; de weg van het kunstkieken

2014- 2017

Yeah, vandaag ben ik als museumblogger alweer 3 jaar!  Mijn allereerste blogpost vind je hier, toen ik aankondigde dat ik ging bloggen.

De afgelopen drie jaar zijn een groot avontuur geweest.

Niet alleen mijn (onze) koningskoppel is gegroeid, ook ik,  als kunstblogger. In drie jaar tijd is alles veranderd; mijn schrijfwijze, mijn manier van kijken en zelfs mijn naam en site. Inmiddels heb ik mijn eigen stijl ontwikkeld en daar ben ik best tevreden mee.

Wist je dat ik het eerste jaar aan bijna niemand verteld heb dat ik ging bloggen?

Behalve  twee collega’s, mijn partner en zus en een handjevol vrienden wist niemand ervan. Mijn blog was een museumdagboek puur voor mezelf naast mijn baan en jonge kinderen.

In mei 2015 ontmoette ik op Artzuid kunstenaar Klaas Gubbels die mij aanmoedigde om met mijn blog naar buiten te treden. Als aanmoediging heb ik zelfs een tekening gehad. Die moet ik nog steeds inlijsten.

In het begin waren veel musea die niet mee wilde werken omdat ik officieel geen lid van de pers ben.

Mijn eerste verslagen gingen niet eens over mijn museumbelevingen maar ook over andere bezoekjes. Mijn eerste kunstreviews waren die van de exposities in de Melkweg en de tentoonstellingen waar ik als museumbezoeker vrijblijvend mocht fotograferen. Dat heeft ongeveer een jaar geduurd!

Tegenwoordig lijken kunstbloggers letterlijk vanuit de grond te komen en staan bijna alle musea open voor ‘ons’. Als museumblogger word ik zelfs uitgenodigd voor perspreviews. Ik vraag mij af of andere bloggers dezelfde ervaring, als ik , hebben?

Sind vorig jaar en heel langzaam aan, met kleine stappen, ben ik meer  en meer mijn blog gaan presenteren.

Ik mag niet klagen sindsdien beleef ik geweldige musea-avonturen! Mijn mooiste ontmoeting van 2016 was met Pierre Alechinksy, de jongste lid van de Cobra beweging. Dit jaar heb ik al mijn allermooiste perspreview-uitnodiging gehad van het Louvre voor de tentoonstelling Vermeer and the masters of genrepainting. Naar mijn weten kan het niet nog mooier.

Einde van Kunstkieken?

In februari jl. leek het einde van mijn bloggerleven inzicht. Er is mij een baan aangeboden door een tijdschrift waar ik op de kunstredactie terecht kon. Natuurlijk heb ik in mijn enthousiasme volmondig ja gezegd!

Ik zou daar binnenkort starten. Twee weken geleden heb ik besloten om niet op het aanbod in te gaan omdat dit zou betekenen dat ik geen tijd meer zou hebben voor kunstkieken en uiteindelijk zou moeten stoppen.

Dat gegeven deed wel iets bij mij.  Ik heb mijn kunstblogje met veel erg inspanningen opgezet. Soms tot vaak in de avonduren omdat ik niet wist wat ik moest schrijven of niet wist hoe wordpress werkte en nog meer van dat soort kleine dingen.

Dat bloggen in de avonduren zit in mijn systeem. Laatst vroeg een mamablogger of ik niet vooruit kon schrijven. Dat heb ik geprobeerd maar om een of andere manier lukt mij dat niet. Mijn bloggerhart  gaat op mijn blogdagen pas rond 20.00 uur kloppen.

Vandaag wil ik musea die mij, toen, met open armen hebben ontvangen in het zonnetje zetten.

Langs deze weg wil ik de Hermitage Amsterdam, Nieuwe Kerk, Allard Pierson, het Tropenmuseum , Beurs van Berlage, Paleis Het Loo, Paleis op de Dam en het Mauritshuis hartelijk bedanken voor jullie support!  Ze zijn allemaal toegankelijk met een museumkaart (soms met korting) dus breng hen eens een bezoekje!  Ook wil ik de Melkweg Expo bedanken voor jullie ‘liefde’!

Ook wil ik al mijn volgers bedanken voor het lezen en volgen! Dank jullie wel!

Op naar de volgende drie jaar!

Liefs,

Sandra