De feestelijke heropening van het nieuwe entreegebied en tentoonstellingszalen van het Stedelijk Museum is ,op dit moment, in volle gang.
De expositie “Ik ben een geboren buitenlander”wordt vanavond ook geopend. De expositie maakt deel uit van een serie tentoonstellingen die het Stedelijk Museum wijdt aan het onderwerp migratie.
Volgens wikipedia is de definitie van menselijke migratie.
“De verplaatsing van groepen mensen van de ene plaats naar de andere. De mensheid is ontstaan in een beperkt gebied of hoogtuit in enkele gebieden. Door de millennia heen zijn mensen gemigreerd en zo is de mensheid over de hele aarde verspreid. Volksverplaatsingen vinden nog steeds plaats in moderne tijden”.
Reflecterend gezien, mijn over-overgroot ouders woonden in India.
In 1870 sloten de Nederlandse en Engelse regering een overeenkomst waarbij Nederland het recht had om mensen te werven voor contractarbeid in Suriname. Op 26 februari 1873 vertrok het zeilschip Lalla Rookh met de eerste 410 immigranten vanuit Calcutta naar Suriname.
De contractarbeiders hadden allen een contract van vijf jaar.
Vele jaren later verruilden zij de nationaliteit “Indiër voor Nederlander”. Bovenstaande foto’s zouden privéfoto’s kunnen zijn. Ze zijn van Kors van Bennekom uit de serie Surinamers in Nederland (1976).
De kunstwerken in de tentoonstelling komen voort uit de actualiteit en uit de eigen-ervaringen.
In de eerste zaal zijn foto’s te zien die allemaal met de huidige vluchtelingencrisis in Europa te maken hebben. Fotograaf Ad van Denderen legde “de aankomst” van deze twee vrouwen vast.
Kunstenaar Remy Jungerman heeft zijn installatie naar zijn grootmoeder vernoemd.
De installatie Ruth zijn de jeugdherinneringen aan de Javaans-Surinaamse begrafenisstoeten. Tijdens de plechtigheid had iedereen paraplu op. De paraplu werd het bij het graf achtergelaten ter spirituele- en bescherming voor de regen.
Het olieverfschilderij (1996 -zonder titel) en de tekening Flattened Toad (1997) doen mij denken aan de inktvlektekeningen van psychiater Hermann Rorschach.
De platgereden pad is een metafoor voor iets of iemand die vrijwillig zijn natuurlijke habitat verlaat met een risico om platgereden te worden of om daadwerkelijk te ontsnappen.
Om de twee jaar fotografeert Rineke Dijkstra Almerisa.
In 1996 fotografeerde Dijkstra haar in Asielzoekerscentrum in Leiden. Almerisa is samen met haar ouders naar Nederland gevlucht voor de burgeroorlog in Bosnië.
Ik vond het een mooie serie waarin goed te zien is hoe het zesjarig meisje zich heeft ontwikkeld naar een volwassen vrouw. Hier zie je de allereerste en de allerlaatste foto van Almerisa.
Drie jaar geleden moest mijn partner (a beard man) voor zijn werk naar London.
Op de luchthaven is hij vastgehouden op grond van zijn Arabische uiterlijk. Het absurde is dat er in zijn paspoort geen Arabische (plaats)naam staat.
Ik moest meteen aan het voorval denken bij het zien van de serie Young Men (2002 – 2005) van Marlene Dumas.
“Wat is de relatie tussen beeld en beeldvorming?
Voor deze reeks zijn twaalf jongemannen geportretteerd met een Noord-Afrikaans of Arabisch uiterlijk. Het zijn jongens uit Dumas haar eigen omgeving, enkele zelfmoordterroristen en vrijheidsstrijders. Wie is wat?
Ze begon met de serie na 11 september 2001. Ik vind de serie pakkend!
De film Volga (4 min 11 sec) van Aslan Gaisumov is een mustsee!
Midden op een grasveld staat een oude Volga. Van links en rechts komen mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden aanlopen. Eén voor voor eén stappen ze in de auto. Met 21 personen rijd de auto uit beeld. De scene is een persoonlijke ervaring van de kunstenaar en van zijn twintig andere familieleden. In 1995, vluchtten zij uit de stad Grozny tijdens de eerste Tsjetsjeense Oorlog.
De video Somos Libres?!? (1981) van videokunstesnaar Miquel-Āngel Cárdenas vertelt het verhaal van twee homoseksuele mannen die hun geboorteland ontvluchten. In Nederland hopen zij op een “homo-paradijs”. Maar de werkelijkheid blijkt anders.
Op het campagnebeeld is de foto Turkse meisjes tijdens feest Schiedam (1977 – Bertien van Manen) afgebeeld.
De titel van de tentoonstelling is een uitspraak van de Mexicaanse kunstenaar Ulises Carrión (1941 – 1989) die sinds de jaren zeventig in Amsterdam woonde.
Wat vond ik van de tentoonstelling?
In eerste instantie bijzonder. Bijzonder om dat het Stedelijk Museum een tentoonstelling heeft gemaakt door in het depot te duiken.
Ik vind het onderwerp van de expositie boeiend weergegeven. De tentoonstelling laat zien dat migratie verschillende gezichten heeft en dat er uiteenlopende redenen zijn om te migreren.
Sec bekeken is migratie altijd in beweging en zijn we allemaal (om in kunstzinnige termen te blijven) een afgietsel van migratie.
De tentoonstelling Ik ben een geboren buitenlander is te zien tot en met 3 juni 2018. Voor meer informatie kijk op: Stedelijk Museum.
Fijne avond,
Liefs,
Sandra
Mooi verhaal over een bijzondere tentoonstelling. Ik ga proberen hem te zien, hij staat gelukkig best lang gepland. Dankjewel, Stien
Dank je wel! De expo is inderdaad nog een tijd te zien. Helaas vliegt soms de tijd te snel voorbij. Laat je weten hoe jouw museumbeleving was? Groet Sandra