Sinds gisteren kun je naar de tentoonstelling; Karel Appel Retrospectief in het Gemeentemuseum in Den Haag.
Appel is een van de beroemdste kunstenaars van de twintigste eeuw. Het museum heeft een lange geschiedenis met Appel.
In de tentoonstelling zijn er 67 schilderijen, 12 sculpturen en meer dan 60 tekeningen van de kunstenaar te zien.
In 1982 heeft Karel Appel in het Gemeentemuseum zijn eerste overzichtstentoonstelling van tekeningen die doorreist naar andere steden.
In het jaar 1983 geeft Appel een groot deel van zijn tekeningen in bewaring. Appel schenkt in 2002 schenkt zijn tekeningen aan het Gemeentemuseum.
Voor zijn dood, in 2005, toont Appel zijn laatste serie in het projectenzaal van het museum. Dit jaar is het tien jaar geleden dat hij is overleden.
Het Gemeentemuseum wil Appel eren door het publiek te laten zien dat kunstenaar op geheel eigenwijze de klassieke thema’s zoals het naakt, het portret, het landschap en het stadsgezicht naar voren bracht.
Het lijkt er vaak op dat Appel zijn schilderijen met grootste gemak schilderde, maar dat is niet waar.
Zijn beroemde uitspraak “Ik rotzooi maar wat an” blijkt niet te kloppen.
Appel schilderde weliswaar spontaan maar maakte vooraf schetsen en koos zijn verf met zorg.
In de serie Naakt vind ik Liggend naakt no 1. uit 1985 het mooist.
Het doet mij op een of andere manier denken aan de tekening van Van Gogh; studie voor Liggend vrouwelijk naakt (even googlen) uit 1887. Weet wat zo bijzonder is, dat er tussen die werken bijna een eeuw tussen zit!
Het schilderij Le Grande Tête (1964) doet mij opnieuw denken aan een bekend schilderij. Ik zie hier De Schreeuw van Edvard Munch in.
Onderste foto: Visage Payasage no 9 (1977)
.
Dit reliëf is deel van de serie Vragende Kinderen en hangt in het museum Centre Pompidou (Parijs) en is gemaakt van afvalhout.
Een andere deel hangt in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Tijdens zijn treinreis in het naoorlogse Duitsland zag Appel kinderen op een treinstation. Ze waren aan het bedelen om eten. Dit werd zijn inspiratie voor dit thema.
Appel heeft ook een muurschildering (1949) gemaakt van Vragende Kinderen in de kantine van het toenmalige stadhuis (nu hotel The Grand) van Amsterdam.
Echter konden de ambtenaren dat niet waarderen en kwamen in opstand. Ze wilden niet geconfronteerd worden met vragende ogen terwijl ze hun broodje aten. De muurschildering werd afgedekt met behang en pas in 1959 weer onthuld.
Ga in de tentoonstelling op zoek naar de schilderijen”Portret van Gertrude Stein”, “ Zwarte Wolken boven de Stad”, “Nachtvogels” (gemaakt met vetkrijt) en het “Strandleven”. Ze zijn een mustsee!
De sculptuur “De ongewenste dynamische sprong in de geluidloze ruimte van het paard” mag je niet voorbijlopen. Dat zul je ook zo snel niet doen denk ik.
Ik heb genoten van deze kleurrijke tentoonstelling met tekeningen, sculpturen en de dikke klodders verf op het doek. Heerlijk om Appel opnieuw te ontdekken!
Altijd al heb ik bewondering gehad voor deze man. Niet alleen om zijn schilderijen maar om het feit dat hij op een hoge leeftijd bleef werken en dat vaak samen met dichters, muzikanten en choreografen.
Karel Appel Retrospectief is te zien tot en met 16 mei 2016.
Vooral de titels van de schilderijen zijn een mustread: Karel Appel gaf zijn kunstwerken in het begin alleen Nederlandse titels en langzamerhand ook in het Frans en in het Engels.
Voor meer informatie kiek hier!
Fijne zondag!
Liefs,
Sandra
Grappig zeg al de vergelijkingen naar andere kunstenaars. Ik zie dat nu ook.
Toch vind ik persoonlijk zijn tekening leuker dan zijn schilderijen maar het is de verschil in smaak dat macht de wereld mooie