Werk Ohne Autor
Filmtitel (alternatief): Never Look Away
Regisseur: Florian Henkcel von Donnersmarck
Jaar: 2019
Genre: Kunst, Drama, Geschiedenis
Speelduur: 189 minuten
Taal: Duits
Release datum bioscoop: 24 januari 2019
Acteurs: Tom Schilling (Kurt), Paula Beer (Elisabeth) e.a.
Verhaal
Kurt groeit op in Duitsland ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Op de kunstacademie ontmoet hij Elisabeth. Zijn liefde blijkt wederzijds. Elisabeths vader, Professor Seeband (Sebastian Koch) ziet zijn schoonzoon totaal niet zitten. Zonder het van elkaar te weten blijken de mannen veel meer met elkaar gemeen te hebben. Beiden blijken met elkaar verbonden te zijn door gebeurtenissen uit de oorlog.
Openingsscène
De film begint met een wazig beeld en speelt zich af in Dresden in het jaar 1937. Ondanks de wazigheid zie je meteen dat er schilderijen te zien zijn.
Dan komt er een man met blauwe ogen en een pet op in beeld. Hij loopt rond en vertelt over een van de schilderijen. Hier maken we kennis met de zesjarige Kurt en zijn tante. Samen maken ze een uitstapje naar een museum. Ze krijgen een rondleiding van de man met pet. Terwijl de groep verder loopt staat Kurt samen met zijn tante voor een kunstwerk van Wassily Kandinsky uit 1921 en zegt: “Misschien wil toch geen kunstenaar wilt worden“.
Wat vond ik van de film?
Briljant! De, drie uur durende, film nam mij vanaf het eerste moment in de houtgreep. De film geeft je een brok in je keel, kippenvel momenten en laat je glimlachen (Ja echt! Ik kreeg bij sommige scenes vanzelf glimlachjes)
Werk Ohne Autor is tot nu toe de beste film die ik heb gezien dit jaar!
Met opzet heb ik het jaar 1937 genoemd. We duiken heel even de geschiedenis in.
Onder het bewind van Hitler werd in 1935 de Neurenberger rassenwetten aangenomen. Kort daarna nam het hakenkruis haar intrede als de Duitse vlag. Voor wie de wet niet kent: de wet diende om vast te stellen of je Duits was of niet. Maar diende ook om huwelijken te verbieden met een iemand die Joods was.
De grimmige kant van de Duitse geschiedenis is door de hele film voelbaar.
Ik citeer uit de film “iemand met een onwaardig leven moest verlost worden van zijn of haar zinloze bestaan”.
Dit citaat is voor mij de toon die de film Work Ohne Autor draagt. De kernvragen daarbij zijn ‘Hoe ga je als niet-Joodse Duitser om met de nasleep van de Tweede Wereldoorlog?‘.
Mijn twee favorieten scenes uit de film
Ik heb er twee. Een waarin een meisje met het Downsyndroom tegen de verpleegster zegt “Ik mag je” en een waarin Professor Antonius van Verten aan Kurt uitlegt hoe je de ware kunt in jezelf kunt ontdekken.
Het acteerwerk
Subliem! Alle acteurs (ook de bijrollen) hebben hun rol meer dan goed neergezet. Het zijn vooral de kleine en sterke krachtige ‘mimiek’ die ‘het doen zoals een lach, een knik, een kus, een zelfs een emotieloze blik.
Geluid & Muziek
Werk Ohne Autor is niet alleen een kijkbeleving. De muziek (van Max Richter) zit heel subtiel door de scenes heen. Soms hoor je een noot of meerdere noten van een piano die net dat extra dimensie aan een emotie of scene geeft. Waar ik ook voor ”viel’ waren de omgevingsgeluiden. Ik zal proberen dit aan de hand van een voorbeeld te verduidelijken:
Scene: Kurt loopt naar een gebouw. Je hoort zijn voetstappen, terwijl je ook de vogels hoort fluiten, een auto voorbij hoort en ziet rijden en het geluid van een hek die open en dicht gaat.
Fictie of echt?
Hoewel het niet van de daken wordt geroepen vermoedt men dat de film gebaseerd is op de kunstenaar Gerhard Richter.
Het zou goed kunnen. In de film werkt Kurt net als Richter als schilder voor reclameborden, maakt een muurschildering in een museum en laat deze overschilderen. Verkoopt zijn doeken en verlaat de DDR en vertrekt naar West Duitsland. Net als Richter maakt Kurt schilderijen die op foto’s lijken.
Wil je de kunstwerken van Gerhard Richter zien?
Kijk dan hier: Gerhard-Richter.com
Ga deze film alsjeblieft Werk Ohne Autor zien! Als je wilt laat dan hieronder een reactie achter.
Liefs,
Sandra
