Vorig weekend, in de vroege ochtend, stond ik face to face met het Zelfportret (1912) van Jan Mankes (1889-1920).
Vanaf het eerste moment dat ik voor het zelfportret van Mankes stond kon ik mijn ogen niet van de zijne afhouden. Jan Mankes keek dwars door mij heen. Ik vergat bijna om mijn aandacht te geven aan de mooie achtergrond van het portret, die fluweelzacht lijkt te zijn.
Na een paar tellen keek ik toch weer in Mankes zijn grote, bedachtzame ogen. Ze blijven mij vasthouden.
Tijdens het kijken, in die mooie donkerbruine ogen, vroeg ik mij af wie was hij en wat hij voelde op het moment dat hij dit schilderij van zichzelf schilderde.
Het schilderij voelt verrassend modern aan, ondanks dat het meer dan een eeuw oud is. Misschien komt dat door de eenvoud en de zachtheid ervan. Ik kan er nog steeds niet over nadenken, ik blijf vooral geobsedeerd door zijn ogen; ogen die me niet meer loslaten.
Ik zag het zelfportret van Jan Mankes in de tentoonstelling Jan Mankes – Verstilling & Strijd in Museum Arnhem. Te zien tot ten met 22 juni 2025.
Ook zag ik daar een prachtige houtsnede van Jan Mankes, Zelfportret met Vlinderdas (1913), het is te zien aan het eind van het filmpje. Wil je ook verdwalen in de ogen van Jan Mankes? –> Zelfportret (1912) Jan Mankes.
Ben jij naar de tentoonstelling geweest? Wat vind jij van het zelfportret van Jan Mankes?
Een mooie maandag! Liefs, Sandra
